Als niets meer vast staat, is alles weer mogelijk…
The Divine Feminine, het Heilige Vrouwelijke… Vorig jaar op de berg Lalibela Hudad in Ethiopië heb ik volmondig ‘ja’ gezegd tegen datgene wat ik te doen heb in het wedergeboren laten worden van de vrouwelijke energie. In mijn praktijk, de mooie mensen die hier komen. Maar allereerst in mezelf wordt alles wat nog niet vrij is opgedrukt. Al mijn blinde vlekken komen aan het licht. Oude stukken die ik nog ergens met me meedraag en die me ervan weerhouden om op bepaalde vlakken het vrouwelijke te belichamen. Overtuigingen, bewust of onbewust, programmeringen die ooit hebben gediend, maar die nu in de weg staan.
Het vrouwelijke is bij uitstek verbonden met het lichaam en mijn lichaam toont zich in deze tijden dan ook een trouwe bondgenoot die me onmiddellijk laat voelen als er iets stagneert. Daar meteen van bewust worden is weer een ander verhaal ;-). Want hoe dieper de overtuiging, of de pijn die wordt aangeraakt, hoe minder ik hem kan zien en hoe harder het lijf protesteert. En hoe meer ik met van alles en nog wat om de oren wordt geslagen om me bewust te maken ‘dat er iets niet resoneert’, ofwel dat ik ergens een onwaarheid in me draag. Dankbaar dus voor het oneindig dienstbare en liefdevolle universum dat dan van alles op mijn pad brengt om me een handje te helpen.
Zo ben ik vanuit mijn verleden in het zakenleven af en toe nog steeds geneigd om in ‘doen’ te schieten. Niet het vrije, stromende ‘doen’ vanuit het hart, maar het ‘doen’ vanuit het hoofd dat denkt dat het altijd bezig moet zijn om iets te zijn of om gezien te worden. Ik werd me hier eind april van bewust toen de Retreat in Frankrijk niet doorging en ik aansluitend een week vakantie had gepland. Meteen voelde ik de onderliggende stroom die zei: ‘Ja maar…, kan dat wel? Retreat niet door… net een maand weggeweest… voor een opleiding weliswaar, maar toch…?’ Gelukkig ben ik inmiddels in staat om die stroom waar te nemen, hem er te laten zijn en er niet per definitie naar te handelen. Maar hij is er wel en heeft onbewust toch invloed op het genieten en het ontspannen… Het gevoel is dan net niet expliciet genoeg en er is op dat moment net niet genoeg ruimte om me stil te doen staan bij wat er nu eigenlijk gezien wil worden.
Dat de vrijgekomen week alle rust, ruimte en vrijheid geeft om mijn praktijkruimte opnieuw vorm te geven (nieuwsgierig…?), eindelijk eens wegwijs te worden op die nieuwe laptop (ja, de vorige begaf het in India, dus ook daar vernieuwing) en in alle rust te schrijven aan mijn boek (het gaat er echt komen hoor :-)), tja, ook dat ontgaat me dan in het moment. Dat we op de reis van en naar de vakantiebestemming, gedragen worden en we in alle toonaarden te zien en te voelen krijgen dat er echt voor ons wordt gezorgd… ook dat wordt bijna vanzelfsprekend, dus ja, de boodschappen gaan door… totdat eindelijk het kwartje valt: genieten en ontspannen… mezelf toestaan om te genieten en te ontspannen… en dat ook ontvangen… aspecten van het Vrouwelijke bij uitstek…
Ontspannen in het weten dat er op alle fronten voor me wordt gezorgd en daarvan genieten. Genieten van wat zich afspeelt in mijn leven, zonder onderstroom ‘of ik dat wel verdien’. Die ‘onderstroom’ zijn we zo gewend, is zo subtiel, zo weinig expliciet dat we haar vaak niet meer opmerken. Maar ze heeft wel haar uitwerking op je gemoedstoestand. Dan is er dus wat meer voor nodig om hiervan bewust te worden. Gelukkig is daar zoals gezegd mijn lichaam dat ervoor zorgde dat het kwartje eindelijk viel. Mijn lichaam en mijn oplettende yogaleraar die aangaf dat ie het gevoel had dat ik mezelf aan het uitputten was. Ik? Mezelf uitputten? Als eerste reactie voelde ik een ‘ja maar’, om deze woorden onmiddellijk in te slikken en me te realiseren dat er iets werd aangeraakt… dat er iets gezien wilde worden… Eindelijk kon ik het zien en dit keer ook de ruimte creëren om het er te laten zijn, om te onderzoeken…
Het mooie is dat je dan meteen weer in de wereld van verwondering stapt. Terug in het moment met oog voor de synchroniciteiten die zich daarin aandienen en die alle informatie en inzichten op mijn pad brengen om me te laten zien waar ik mezelf nog saboteer en waar dat vandaan komt. Oog voor de parallellen in wat er gebeurt in mijn lichaam, mijn yoga-practise, mijn leven, de wereld… pffff… het wordt in alles gespiegeld. Door een stap achteruit te zetten, uit het ‘moeten’ en in het ontspannen, komt er ruimte om te zien wat er gezien wil worden… diepliggende, zelf-saboterende mechanismen die voortkomen uit evenzo diepliggende verwondingen op het vrouwelijke, het collectief vrouwelijke. Verwondingen die onbewust raken aan angsten…
Iedere stap die ik zet in het dieper belichamen van de vrouwelijke energie, drukt die lagen op, onbewuste trauma’s van de ziel die me in het hier en nu belemmeren om de vrouwelijke stroom vrij te laten stromen. In dit geval, die me belemmeren om te ontspannen en te genieten, om te ontvangen. En hoe dichter je bij jezelf komt, hoe dieper de verwondingen, hoe harder we er onbewust van weglopen, wegvluchten, in het hoofd… Hoe mooi is het dat in het creëren van ruimte, de antwoorden vanzelf naar je toe komen? Ik deze verwondingen eindelijk in mezelf kon zien, erkennen en transformeren en daarmee mezelf en het veld helen en vrijmaken… ook in het collectief.
Verwondingen die te maken hebben met de eeuwenlange verkettering van het vrouwelijke en alles wat daarmee samenhangt: het lichaam, onze seksualiteit en sensualiteit, verlangen, extase, het genieten, ontspannen en ontvangen… In de maatschappij en religie is jarenlang alleen de Heilige Maagd overeind gebleven als ‘rolmodel’ voor de vrouw. Een beeld waar we sowieso nooit aan kunnen voldoen, want het klopt niet met de vrouwelijke natuur. Iets waarvan je in je mind waarschijnlijk zegt: ‘wat een onzin, natuurlijk klopt dat niet’, maar wat je onbewust wel meekrijgt want het is verweven in het paradigma van deze maatschappij… En dus onbewust met je meedraagt en leeft… Net genoeg om je ergens diep vanbinnen zondig en onwaardig te laten voelen, zo subtiel dat je het nauwelijks opmerkt, om je in schuld te houden en in schaamte en dus… uit je kracht…
De donkere, gepassioneerde en sensuele Maria Magdalena werd beschaamd, vernederd en verketterd en veroordeeld als hoer… In a way klopt het ook wel, maar dan wel in de ware betekenis van het woord ‘hoer’, namelijk die van Heilige Vrouw. Een ingewijde, een hogepriesteres ingewijd in de mysteriën van het leven, die ook de ‘donkere’ kant belichaamde. Die volledig in contact stond met haar Wezen, haar lichaam, haar seksualiteit en zich volledig bewust was van haar scheppingskracht. Een vrouw die haar eigen kruis te dragen had in haar veroordeling, haar verkettering, beschimping en vernedering… eeuwenlang heeft het vrouwelijke dat kruis gedragen en collectief dragen we het nog steeds. Resulterend in een volledige vervreemding van onze vrouwelijke sensuele en scheppende natuur. De technologie viert hoogtij en – als we niet alert zijn – zal de technologie zelfs ons lichaam binnendringen en overnemen. In deze video weer een schokkend voorbeeld daarvan… word wakker en wees je bewust.
We staan niet meer in verbinding met de natuur, met onze natuur, ons lichaam, met elkaar. We zijn als de dood voor intimiteit, kijken elkaar niet of nauwelijks meer aan en vluchten in telefoons, computerschermen en televisie. De waarachtige beleving van seksualiteit – mind you, seksuele energie, de energie waar jij en ik uit zijn ontstaan, is de meest krachtige scheppende energie in het universum – is na eeuwenlange onderdrukking met alle afschuwelijke uitwassen die dat tot gevolg had, nu verworden tot lust en pornografie waarin opnieuw de vrouw onderdrukt wordt, ondergeschikt is, verworden tot een lustobject. Geen wonder dat er zoveel mensen in de war zijn… er klopt werkelijk helemaal niets meer van… en diep vanbinnen voel je dat…
De wedergeboorte van het Vrouwelijke vraagt dat we dit zien. Dat we stoppen met ons best doen om die Heilige Maagd te zijn, maar juist dat donkere stuk, dat wat onderdrukt en beschimpt is, om dat weer terug te pakken en te belichamen, want daar schuilt onze werkelijke kracht… Dat we weer de schoonheid zien van onze lichamen, ons er weer mee verbinden en ons lichaam weer in eigendom nemen, gaan bewonen, er weer naar luisteren, er weer van houden, ook de verlangens van het lichaam. Weer in verbinding met onze buik en wat daarin beweegt, met de Aarde, met de natuur. Dat we weer gaan voelen dat we verbonden zijn…
Wat we de Aarde aandoen, doen we onszelf aan. De ‘zogenaamde’ primitieve volkeren weten dit allang… hoezo primitief…?
De wereld van het vrouwelijke is 180 graden anders dan de wereld die wij gewend zijn. Moeiteloosheid, ontvankelijkheid, ‘zijn’ in plaats van ‘doen’ en ontvangen… 180 graden anders dan wat ons met de paplepel is ingegoten en wat mind en de maatschappij ons voorschrijft: altijd in moeite zitten en hard werken, alles is moeilijk en ingewikkeld en we moeten sterk zijn en vechten om te overleven (survival of the fittest). We moeten ‘doen’, liefst zoveel mogelijk en altijd, onszelf wegcijferen en uitputten… En leeggeven zonder daarvoor iets terug te verlangen of te ontvangen… Logisch, al die korte lontjes, verkrampte lichamen, fronsende wenkbrauwen en opgetrokken schouders. Allemaal bedenksels van de mind. En 180 graden anders dan het Vrouwelijke…
Onbewust en ongezien was ik hier weer even in gevangen, daar waar ik me niet kon openen om te ontvangen. Te ontvangen dat ik letterlijk en figuurlijk word gedragen in het Leven, door het Leven, door Liefde. De Liefde die ik in alles gespiegeld krijg, maar niet kon zien omdat dit aan wonden raakte die diep verborgen lagen in de vrouwelijke ziel… Wonden die gezien willen worden, zodat ze kunnen transformeren, de energie weer kan stromen en ik de vrouwelijke essentie nog dieper kan ontvangen en belichamen. En delen… met jou…
De wereld van het vrouwelijke… de omgekeerde wereld… Een wereld waarin we weer in licht over de Aarde lopen, over haar warme buik… Verbonden en in schoonheid… Weer in verbinding met ons lichaam en met elkaar… Met de Aarde en haar elementen… met de dieren, de bomen, de rivieren… Met het Goddelijke in jou en in mij… Een wereld die liefdevol is, ondersteunend en oneindig dienstbaar aan jou steeds diepere ontwaken tot de Liefde die je in essentie bent…
Een wereld waar je welkom bent, waar je je ook welkom voelt en veilig en geborgen… Een wereld die je uitnodigt, die fluistert… kom maar… ontspan maar en geniet… laat mij voor je zorgen, laat mij je dragen en herinner je wie je bent, wat je bent en wat je hier te doen hebt… je bent zo welkom… en je bent nodig…
Namasté,
Germaine