I am Here.
Give everything unto Me.
I burn everything in my
fires of love.
I see you, and I know your struggles, your pain and your deepest fears.
Let me burn you into your greatest purpose.
Let me set your entire life alight with the flames of passion and promise for a wholly better earth;
An enlightened human consciousness;
A world restored to perfect balance and harmony.
~ Channeled message from Goddess Kali by Sophie Bashford ~
Het voelt alsof ik de afgelopen periode onder een steen heb gelegen. Zoveel oude overtuigingen werden naar het bewustzijn gebracht, overtuigingen waarvan ik geen idee had dat ze er zaten, maar die desondanks hun uitwerking niet misten. Overtuigingen die me onbewust vasthielden in oude patronen van overleven, van streven, van mijn best doen, van mezelf verantwoorden, van mezelf bewijzen, van ergens bij moeten horen… Overtuigingen waarvan ik, als je me had gevraagd of ik daar nog iets mee heb, zou hebben gezegd: ‘Nee hoor, althans… voor zover ik me ervan bewust ben…’ Want inmiddels weet ik heel goed dat ik kan denken dat ik bijvoorbeeld goed geaard ben, om vervolgens na een healing te voelen dat dat nog veel dieper kan… dat ik nog veel dieper kan zinken in mijn lichaam, in mijn buik…
Sterker nog, hoe meer ik me bewust word van de eeuwig-, en oneindigheid van onze realiteit, hoe meer ik ‘weet’ zou je kunnen zeggen, hoe meer ik me realiseer, hoe weinig ik eigenlijk weet… houdt je heerlijk nederig… Iets wat ik de achterliggende periode weer aan den lijve mocht ervaren. Hoe diep sommige gedachten, overtuigingen en emoties geankerd zitten in ons onderbewustzijn, onze psyche en ons lichaam. Zo diep dat we ons daar echt niet meer van bewust zijn en er dus ook niet bij kunnen. Het lastige is bovendien – dat merk ik regelmatig in de praktijk – dat op het moment dat we bezig zijn met ons te ontwikkelen, op het pad van persoonlijke ontwikkeling of zelfrealisatie, het spiritueel ego zijn intrede doet. Het ego dat zegt: ‘Jaaa, maar daar ben ik al geweest… dat heb ik al gehad…’, of ‘daar ben ik al zooo voorbij, dat gaat voor mij echt niet meer op…’. Met name bij cliënten die therapeut zijn of al veel innerlijk werk hebben gedaan, kom ik een mate van dogmatisch denken tegen dat zijn weerga niet kent.
De overtuiging dat ze ‘er al zijn’, zeg maar en ‘het allemaal wel weten’. Zo stevig geankerd in het spirituele ego (lees: het hoofd) terwijl ze ‘denken’ dat ze geankerd zijn in het Hart… Lastig om mee te werken omdat je hier stuit op een muur van (onbewuste) overtuigingen… Overtuigingen, vanuit het hoofd, vanuit angst dus, en het willen controleren… In die overtuigingen wordt dan volledig voorbijgegaan aan dat wat ze misschien nog niet weten, waar ze zich misschien niet van bewust zijn en wat er vanuit de ziel nog gezien wil worden. Heb je een bepaalde mate van Hartsopening en beschik je over voldoende zelfreflectie om je eigen projecties te herkennen, dan kunnen er hele mooie transformaties plaatsvinden. Zo niet en laat je je bewustzijn overstemmen door het ego, dan kan het nog weleens onaangenaam worden… voor het ego dan.
Maar, wat heeft dit met The Dark Feminine te maken, vraag je je wellicht af. Nou, eigenlijk alles… The Dark Feminine gaat over het omarmen van het licht en vooral: het donker. Het aankijken van je eigen schaduw zodat deze je niet meer als een demon achtervolgt in je dromen en je dingen laat doen waar je achteraf spijt van hebt, maar ze juist trotseren, aankijken, er niet meer voor weglopen. Je schaduw, je pijn ontmoeten, omarmen, je ernaar openen om te kunnen zien en horen wat ze je te vertellen heeft… wat er in jou niet vrij is…
Wat wij doen in onze maatschappij en in spiritualiteit is het najagen van licht en het wegdrukken en uitsluiten van het donker. In alles… Punt is alleen dat het daarmee niet verdwijnt… en Licht en donker zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Pas als iets er volledig heeft mogen zijn, kan transformatie plaatsvinden. Dan lost het op. Immers in het Licht van je bewustzijn kan geen enkele schaduw overleven… Het enige wat het van jou vraagt, is jouw bewuste aanwezigheid. ‘Je kunt iets pas schoonmaken, als je het vuil kunt zien’, hoorde ik laatst. Hoe waar is dat? En dat is wat het Donkere Vrouwelijk doet, het toont ons alles wat nog niet vrij is, wat ‘vuil’ is. Zo krachtig als we dat in onszelf onderdrukken, zo zien we het ook in de buitenwereld in het onderdrukken van het vrouwelijke, het diep vrouwelijke, de vrouwelijke Essentie. De Essentie die wijs is en over oerkrachten beschikt, die kan creëren. In Lilith, de eerste vrouw van Adam in het Paradijs, die volledig van het toneel is gevaagd, in de heksenjachten in de middeleeuwen en in de verkettering als hoer van Maria Magdalena. Eindelijk mag ze zich weer de Eerste Discipel van Jeshua noemen… de Terugkeer van het Vrouwelijke…
Het is in het omarmen van het Donkere Vrouwelijke in onszelf, mannen en vrouwen, dat we de balans kunnen herstellen. Het Donkere Vrouwelijke verbonden met ontvankelijkheid en intuïtie, met overgave en overvloed, met de oerwijsheid van de Aarde en het Lichaam, met onze sensualiteit en onze seksualiteit… Pas in het volledig omarmen van het Donkere Vrouwelijke en al onze schaduwen kunnen we heelworden. Want pas is het volledig omarmen van het Donkere Vrouwelijke, kun je als vrouw het mannelijke weer omarmen en als man het vrouwelijke. En dan kunnen we de dans van creatie weer aangaan, want het is uit het samenkomen van deze energieën dat we zijn ontstaan… dat deze realiteit is ontstaan… Die diep intuïtieve vermogens, waar we allemaal over beschikken… maar mogen ze er ook werkelijk zijn? In jou…? In mij…?
Pas in het volledig aankijken, omarmen, doorleven en doorvoelen kunnen wij onze volledigheid weer ervaren. Want als we geen innerlijke wonden meer met ons meedragen, dan hoeven anderen ons dat niet meer te laten zien… en dan hoeven wij ze niet meer te beschermen, te verdedigen of te rechtvaardigen en hoeven we niet meer te vluchten in het hoofd…. Kunnen we het moment weer volledig ontmoeten en ons Hart ernaar openen. En als we ons Hart weer durven openen, kunnen we de dualiteit (niets anders dan het leven vanuit het hoofd en het kijken door de bril van afgescheidenheid en oordelen) ontstijgen, want het Hart heeft geen oordeel en sluit niets buiten…
Stel je eens voor… Hoe zou de wereld er dan uitzien…?
Namasté,
Germaine
