Ik vervolg mijn pad
Ik hoor de klanken
Het lied van verlangen
zegt zacht mijn naam
Ik weet niet
hoe lang de weg zal zijn
maar ik wil ‘m gaan
~ Anouchka ~
Afgelopen zaterdag beleefden we de start van de Intensive Reconnecting to The Divine Feminine. Met een Despacho-ceremonie, een prachtig en krachtig ritueel van uit de Andes. Om onze intentie te zetten, onze wensen mee te geven aan het Universum en Moeder Aarde en om onze dankbaarheid te tonen voor al het moois dat we de komende periode samen mogen beleven en ontvangen.
Eén van de deelneemsters had haar intentie verwoord in een gedicht. Toen ik het las benam het mij de adem. Ik vroeg of ze het met de groep wilde delen, uiteindelijk wilde ze dat. Toen ze het voorlas: duimendik kippenvel en tranen in mijn ogen… Wat een geschenk, en wat een geweldig begin van deze Intensive, voor ons allemaal een nieuw pad. Met prachtige zusters onder elkaar, om te delen, los te laten, opnieuw te verbinden, te gronden, te groeien, te inspireren…
Ik vroeg of ik deze mooie woorden ook met jou mocht delen, via de website en Facebook en dat mocht… dankbaar…
Dankjewel Anouchka voor de prachtige wijze waarop je niet alleen jouw, maar het pad van ons allen hebt verwoord. Dank dat je op deze manier jouw Zijn met ons deelt…
In liefde,
Germaine
Labyrinth
Ik kijk achterom
en zie
de stappen
die ik gezet heb
op mijn wankel
wandelpad
Ik kijk vooruit
en vraag me af
wat ik mis
waar ik naar zoek
of wat wijsheid is
Zou daar
in die oneindige verte
al iets gloren
of juist dichterbij
Ben ik al
waar ik moet zijn
of zit het al in mij?
Zou ik zonder doel
zonder verwachting
zonder oordeel
durven zijn
en mijn pad vervolgen
zelfs zonder woorden
Is dat groots
of angstig en klein?
Zou ik de ruimte
kunnen vullen
tussen “Al dat is”
en ruimte en tijd
Onzichtbaar
groots zijn
en met Alles
samen vallen
zonder verzet
zonder strijd
zonder pijn?
Ik vervolg mijn pad
Ik hoor de klanken
Het lied van verlangen
zegt zacht mijn naam
Ik weet niet
hoe lang de weg zal zijn
maar ik wil ‘m gaan
14-05-2016
Anouchka
