Een verhaal over mijn eigen ontwaken…
Als er nooit meer een morgen zou zijn,
En de zon viel in slaap met de maan,
Heb je enig idee wat het met je zou doen,
Als je nog maar een dag zou bestaan…
Tot november 2006 was ik absoluut niet met spiritualiteit bezig. Engeltjes hingen voor mij in de kerstboom en een gids was een tv-, reis- of telefoongids. Ik had een ‘geweldige baan’ als senior communicatieadviseur en plaatsvervangend sectiehoofd bij een Ministerie. Ik was een ‘vrouw van de wereld’, werkte 36 uur in 4 dagen, had daarnaast de zorg voor 3 opgroeiende kinderen, een partner, een huis en een huishouden. Deed mijn uiterste best om er goed uit te zien, een druk sociaal netwerk te onderhouden en om al die ballen tot in perfectie in de lucht te houden. Had altijd het gevoel dat ik tijd te kort kwam, dat ik de dingen die ik deed, niet goed of in ieder geval niet goed genoeg deed en dus steeds harder mijn best moest doen. Mijn best om maar te voldoen aan alles wat je als vrouw in deze moderne tijd geacht wordt te doen, alles waarvan ik dacht dat er van mij werd verwacht…
Gelukkig werd ik er niet van, want ik had niet het idee dat ik mezelf was, mezelf kon zijn. Sterker nog, ik wist niet eens wie ik was, wat mijn passie was, wat ik nou eigenlijk echt wilde in het leven. En als ik al eens iets wat op mezelf leek was en mijn waarheid sprak, dan kreeg ik onherroepelijk de wind van voren en stuitte ik op onbegrip. Op het werk, bij familie, vrienden… te direct, te open, te eerlijk, te dit of te dat. Het werd niet begrepen en niet op prijs gesteld. En ik concludeerde dat dit aan mij lag en dus paste ik me aan. Niet dat dit hele bewuste processen waren hoor, want daarvoor was ik veel te druk met overleven… Ik was volledig mezelf niet meer en had het niet eens in de gaten…
Op dat moment was ik samen met een hele lieve partner die me door dik en dun steunde en een anker vormde. Want de werkelijke verbinding met de maatschappij vond ik niet en dat resulteerde in een stuk eenzaamheid, terugtrekken en verharding. Waarom moest mij dat weer overkomen? Waarom ging het bij mij altijd anders dan anders? Vond men mij ‘lastig’ en ‘moeilijk’? Lag dat aan mij? En wat was dit voor een wereld? Met zoveel geweld en zoveel onrecht? En wat was mijn rol daarin? Wat deed ik hier, anders dan ‘overleven’? Allemaal vragen die op de achtergrond door mijn hoofd spookten, maar waar ik niet de tijd en de ruimte voor nam om ze te doorvoelen… Maar vragen die wel een continue onderstroom van onrust en onveiligheid gaven… en ‘a sense of non-belonging’ zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen… een gevoel er niet echt bij te horen, ook weer een gevoel waar ik me niet eens van bewust was…
Zo druk was ik met overleven en ‘trying to fit in’ dat ik niet doorhad hoe ik werd geleefd, hoe dit me uitputte en hoe ik mezelf als het ware steeds verder vastzette in alle ‘moetens’. Want ik was toch die sterke vrouw die alles draaiende hield en onder controle had? Tijd voor mezelf nam ik niet, ontspannen kon ik nauwelijks, ik had geen idee meer wat mijn passie was, ja, mijn kinderen, maar ik, wat ik nu eigenlijk wilde. Ik wist dat ik mezelf niet was, maar wist niet hoe dan anders… ik dacht dat dit erbij hoorde, bij het leven, dat dit normaal was…
Alles vervlakte en vervaagde tot een continue gejaagd gevoel van door, door, door te moeten gaan… tot je erbij neerviel… en dan nog ging ik door want als moeder val je er immers niet bij neer… om maar trouw te blijven aan al die overtuigingen om ‘te moeten voldoen aan’… met daaronder steeds maar dat onbestendige, angstige gevoel het niet goed of niet goed genoeg te doen, niet voldoende waar te maken, te bereiken, niet genoeg geld te verdienen, niet genoeg tijd te hebben en altijd maar door te moeten gaan…
Tot het moment kwam waarop ik voor mijn werk het jaarlijkse opleidingsplan in moest leveren. Ik bladerde niet heel geïnteresseerd door de gids, want na bijna 15 jaar in het communicatie vak, weet je het op een gegeven moment wel: weer meer van hetzelfde, dezelfde wijn in weer een andere kruik. Tot mijn oog viel op de cursus ‘Stressmanagement: voor een betere balans tussen werk en privé’. ‘Dat is hem!’ dacht ik, ‘die is op mijn lijf geschreven! Daar word ik blij van!’. Zogezegd, zo gedaan… een keuze die mijn leven definitief zou veranderen…
Zou je hart zich weer vullen met vuur,
Van de eeuwige schaamte bevrijd,
Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur,
Kwam je los uit de greep van de tijd…
Deze cursus bleek werkelijk life-changing… Ik werd me in één klap bewust dat ik heel veel tijd en energie besteedde aan mijn werk, mijn kinderen, mijn partner, mijn huis(houden), mijn familie en vrienden en ergens helemaal achteraan, kwam ik zelf een keer aan de beurt… Ik herkende tot mijn schrik, bijna alle stress-symptomen. Fysieke ongemakken, waarvan ik geen idee had dat die door stress werden veroorzaakt! Ik! Die dacht dat ik zo stress-bestendig was!! En ik werd me ervan bewust dat ‘moeten’ niet bestond anders dan in mijn hoofd… wow… stuk voor stuk eye-openers… Als klap op de vuurpijl eindigde de eerste dag met het nummer ‘Als er nooit meer een morgen zou zijn’ van Marco Borsato en ik kon alleen maar huilen. Ik huilde en huilde, de hele weg terug, huilde ik. De volgende dag kocht ik de CD, gek genoeg ‘De Bestemming’ en huilde verder, ik huilde en huilde en huilde. De tekst van dit prachtige nummer vormde zo’n sterk anker om me te herinneren dat ik er ook nog was… onder al die rollen van partner, moeder, dochter, zus, collega, adviseur, etc., etc., etc.. Onder al die tranen… En dat ik er mocht zijn…
Het toeval wilde dat ik door het volgen van de cursus, mijn vrije dag moest ruilen. Het toeval wilde ook dat mijn toenmalige partner zich had opgegeven voor de workshop ‘Communiceren met dieren voor beginners’. Zoals ik al zei, was ik absoluut niet met dit soort dingen bezig, geloofde ik er ook niet in en had ik de vraag om mee te gaan, eerder nogal lacherig afgewimpeld met de opmerking dat ik geen overspannen kanaries kende. Want, wat had ik daar in vredesnaam te zoeken?! Maar met het vrijkomen van die dag en al die tranen, voelde ik van binnen toch iets kriebelen… nieuwsgierigheid… Kan dat echt…? Communiceren met dieren…? Hoe dan…? Met de inzichten uit de cursus, kon ik ruimte geven aan dat gevoel en het ook volgen: ik ging mee!
Hoe diep – vanuit onbewuste lagen – de weerstand tegen deze workshop zat, bleek de dag van tevoren toen mijn jongste dochter een oorontsteking ontwikkelde. ‘Oh, dan blijf ik wel thuis’, was direct mijn reactie, ‘ga jij maar’. Maar mijn partner wilde er niet van weten en zette alles op alles om een oppas te regelen, wat uiteraard ook lukte en dus ging ik mee. Op vrijdag 1 december 2006, een dag die ik nooit zal vergeten, want na deze dag zag mijn leven er werkelijk voorgoed anders uit… Tijdens deze workshop werd mijn bewustzijn in één klap geopend naar die andere werkelijkheid. In één keer gingen alle kanalen open: helder horen, -zien, -voelen, -weten… Ik wist niet wat me overkwam en belandde van het ene op het andere moment in een totaal andere wereld, een wereld die zich volledig uit het niets zo prominent en indringend opdrong, dat ik daar niet omheen kon… een wereld die mijn aandacht vroeg en wel onmiddellijk… een wereld die alles in één klap op zijn kop zette en alles wat ik voor waar had gehouden, deed wankelen… en ik kon niet anders dan luisteren… luisteren en me openen naar wat het Leven op mijn pad had gebracht… wat het Leven me wilde vertellen… ‘Het zou me niets verbazen als jij over 2 jaar heel wat anders doet…’, reageerde een vriendin van mij droogjes. Little did we know…
Op deze dag van volledige verwarring en in één klap tot mezelf ontwaken volgde een onstuimige periode. Een periode van verwondering, van zien, van voelen, van weten en ook van angst, angst voor het onbekende… Een periode die een aaneenschakeling vormde van synchroniciteiten, die schijnbare toevalligheden, waar mijn leven ineens uit leek te bestaan. De ene na de andere. En ik viel van de ene verwondering in de andere, het hield niet op… Van een hernieuwde kennismaking met mijn vader die ik bij leven eigenlijk niet heb gekend tot het ontwaken tot wie en wat ik in essentie ben… in sneltreinvaart mocht ik me ontwikkelen waarbij ik werd gedragen door het Universum. Alles wat ik nodig had, kwam naar me toe of was er al. Ik voelde me als Hans en Grietje in het sprookje en hoefde alleen maar de kruimels te volgen, mijn gevoel… uit het één volgde vanzelf het ander. Het enige wat ik hoefde te doen, was ‘ja’ zeggen tegen dat wat er naar mijn bewustzijn wilde komen. En dat deed ik, volmondig, zonder enige twijfel. En hoewel ik geen idee had waar de trein naartoe ging, ik stapte in… vastbesloten… en vol vertrouwen…
Zouden zorgen niet langer je leven bepalen,
En had je voor angst geen ontzag,
Was je held of heldin van je eigen verhalen,
Al was het dan maar voor een dag…
Achteraf is het mooi en makkelijk om te zien hoe alles wat je tegenkomt en ervaart, als een grote puzzel in elkaar past. Op het moment zelf voelde ik me Eenoog in het Land der Blinden. Ik werd in alles uitgedaagd om mijn comfortzone te verlaten, ondanks hoe er over mij gedacht werd door familie, vrienden of collega’s. Ik werd continue uitgedaagd om in mijn kracht te staan, in mijn waarheid, ook al verschilde die hemelsbreed van die van mijn omgeving, trouw te zijn aan mezelf. Mijn toenmalige partner steunde me door dik en dun. Sterker nog, ik denk wel eens dat ik zonder hem allang in een inrichting terecht was gekomen. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar we hebben echt naast elkaar op de bank gezeten en gezegd: ‘Dit zie je normaal gesproken toch alleen op televisie…? Dit bestaat toch niet echt…?’. Wel dus… Van Jeshua (de Aramese naam van Jezus) die zich eigenlijk vanaf het begin al manifesteerde tot Engelen en overleden dierbaren die mijn leven binnen wandelden… het moest niet gekker worden… maar werkelijk in alles wat ik voelde en ervoer, werd ik bevestigd… werd ik gedragen…
Nu, inmiddels alweer ruim 12 jaar verder, ziet mijn wereld er inderdaad totaal anders uit en doe ik totaal iets anders. De praktijk bestaat in november alweer 10 jaar en ik sta volledig anders in het leven. Ik doe waar ik blij van word en wat vervulling geeft. En ik ben dankbaar, zo dankbaar voor alles wat er op mijn pad is gekomen… de mooie dingen, de minder mooie dingen… Dankbaar voor de mogelijkheid die ik kreeg om uit de ‘matrix’, de gevestigde orde te stappen, die werkelijkheid die wij voor waar houden met al haar schijnveiligheid, schijnzekerheid en schijnvrijheid… en met al haar angsten. Dat ik mezelf vrij kon maken van al die overtuigingen, al die conditionering, al die programmering en al die angst die mij ervan weerhielden om mezelf te zijn en mijn waarheid te leven…
Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik op dit pad terecht ben gekomen. Mijn antwoord luidt dan steevast dat ik vlak voor mijn 40e verjaardag in mijn nekvel ben gegrepen en stevig door elkaar ben geschud. Zo stevig dat ik er echt niet omheen kon… zo van: ‘leuk hoor, wat je allemaal aan het doen bent, maar dat was niet de bedoeling, daarvoor ben je hier niet.’ En ik kon niet anders dan luisteren… en tsja, dan heb je ineens een heel andere boekenkast…
Eén van de grootste uitdagingen diende zich aan toen ik – eigenlijk al vanaf het begin – voelde dat ik mijn baan op moest zeggen… ehhhh… jaaaa… en dan…? Ik was al jarenlang min of meer hoofdkostwinner van het gezin en dan… alle financiële zekerheden in één keer loslaten…? Dat vond ik nogal wat. Wel was ik al begonnen met afbouwen; van 36 uur in 4 dagen, naar 32 uur, naar 24 uur in 3 dagen. Het één afbouwend en ondertussen mijn praktijk opbouwend. Het beviel me prima, de comfortzone waar we dan snel geneigd zijn genoegen mee te nemen, want ja, je baan opzeggen voor een spirituele praktijk…? Tijdens een crisis…? Met 3 opgroeiende kinderen…? Dat doe je als normaal denkend mens toch niet…?
Maar het Universum wilde meer en anders en op mijn werk werd de situatie steeds oncomfortabeler. Los van mijn directe collega’s, voelde ik me er steeds minder thuis en de omgeving was energetisch enorm zwaar – het Ministerie van Defensie, je kunt je er wellicht wat bij voorstellen. Ik kwam de dag door, door ‘s morgen voor dag en dauw op te staan en te mediteren. Me daarbij te verbinden met de Aarde en de Kosmos en de Banden van Kracht (een energetische bescherming vanuit het Inca sjamanisme) om me heen te zetten. Door mijn bureau te wapenen met kristallen en kristallen schedels en ’s middags de natuur op te zoeken die zich – hoe kan het ook anders – naast het complex bevond, om op te laden. Zodat ik ‘s middags het pand niet totaal uitgeput hoefde te verlaten, maar nog genoeg energie over had om te doen waar ik echt blij van werd: mezelf ontwikkelen in mediumschap en trance-healing en, vanaf begin 2008, het langzaam maar zeker opstarten van mijn eigen praktijk… Eerst in de slaapkamer, maar al snel werd het kantoortje omgebouwd tot een kleine, maar heel fijne praktijkruimte…
Diep van binnen was er het Weten: ‘Ja, dit is wat ik wil, dit is wat ik wil doen, hier word ik echt blij van…’. Maar dan, die knoop doorhakken… Gelukkig diende ook dat moment zich als vanzelf aan. In een vergadering met alle hoge pieten van het defensieonderdeel, waar ik als plaatsvervangend hoofd aanwezig was op het moment dat er een stuk van mijn hand werd behandeld. Toen viel het kwartje en hakte ik de knoop door. Op dat moment ging er door me heen: ‘Ok…, hoe lang doe ik mezelf dit nog aan…?’ Niet meer dus. Eindelijk hield ik genoeg van mezelf om te zeggen: ‘Nee, dit doe ik niet meer… dit stopt nu…’ Het besluit was genomen, de intentie gezet.
Zou de toekomst niet langer je denken beheersen,
En leefde je voor het moment,
Met een luisterend oor voor het kind in jezelf,
Zou je eindelijk weer zijn wie je bent…
Mijn contract eindigde op 1 november 2008… het grote onbekende tegemoet… hoe ging dit lopen? Konden we in ons huis blijven wonen? Nog op vakantie gaan? Ik werd me ervan bewust dat ik redeneerde vanuit schaarste en veranderde mijn gedachten naar een leven in overvloed. Waarin alles wat we nodig hadden, moeiteloos aanwezig was en aan al onze basisbehoeften werd voldaan. En dat gebeurde ook. Want koud anderhalve maand later wonnen we een prijs… heel veel geld… in de postcodeloterij! Hahaha! Het moest niet gekker worden!
Ik vertel: vanuit onze liefde voor dieren, ondersteunden mijn toenmalige partner en ik een aantal dierendoelen. Op een gegeven moment bedachten we dat we eigenlijk ook wat mensendingen moesten steunen. Omdat we niet precies wisten welke, besloten we lid te worden van de postcodeloterij, die deed immers van alles. Mijn partner regelde het. Ik had geen idee, anders dan dat ik wist dat we meespeelden. Toen mijn moeder belde om te vertellen onze postcode in de prijzen was gevallen, zei me dat dan ook niet veel. ‘Dus…?’, dacht ik, ‘het gaat toch om de letters, niet alleen de cijfers…?’. Ik besloot het na te kijken op internet en zag toen pas dat we sowieso in de prijzen waren gevallen… de wijkprijs. Een geldbedrag per lot dat, samen met de straatprijs – die met de letters – op nieuwjaarsdag bekend zou worden gemaakt.
Oh… ok… dat opende perspectieven… ik controleerde of de betaling wel was afgeschreven – zul je altijd zien 😉 – en zag tot mijn verbazing dat we maar liefst 4 loten hadden! Maar goed dat ik dat niet eerder wist, anders was mijn reactie waarschijnlijk geweest: ‘nou… voor dat geld is 2 loten ook wel ok, vind je niet?’ Maar nee, we hadden 4 loten inclusief verdubbelaar en al die andere toeters en bellen die de postcodeloterij had bedacht (het was werkelijk bijna hogere wiskunde om te achterhalen hoe dat nu precies zat met die loten en prijzen). Met andere woorden en om een lang verhaal kort te maken: op nieuwjaarsdag 2009 vielen we met onze neus in de boter en wonnen we een aanzienlijk geldbedrag… Voor mij de uitnodiging van boven waarmee gezegd werd: ‘Zo… ga maar doen… ga maar je ding doen, ga maar praktijkvoeren en leren en ontwikkelen. Om de financiën hoeven jullie je geen zorgen te maken, daar is voor gezorgd. En je kunt ook nog gewoon op vakantie…;-)’. Wat een cadeau… wat voelde ik hoe ik werd gedragen en gesteund door het Universum. Het voelde bijna als een beloning voor het werk dat ik al had gedaan, maar ook voor mijn ‘ja’. Mijn ‘ja’ tegen het Leven, mijn ‘ja’ tegen de stroom die ik voelde, mijn ‘ja’ tegen die trein… ongeacht de bestemming…
We verbannen de dromen naar morgen en later,
Maar doet het je stiekem geen pijn,
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou,
Als er nooit meer een morgen zou zijn…
Bovenstaande is maar een tipje van de sluier van het proces en de (emotionele) rollercoaster waar ik en wij als gezin in terecht kwamen na die 1e december 2006. Een stroomversnelling die zijn weerga niet kende en zijn sporen naliet op werkelijk ieder aspect van mijn leven. Vrienden trokken zich terug en verdwenen, familieleden begrepen mijn beslissing om ‘in deze tijd’ een fantastische baan op te zeggen niet en, hoewel misschien niet uitgesproken, voelde ik de alom aanwezige onderliggende gedachte ‘laat haar maar, ze landt wel weer een keer…’. Vanuit mijn directe omgeving hoefde ik niet op enige steun of begrip te rekenen, later helaas ook niet meer van mijn toenmalige partner… Desondanks was er geen weg terug. Als je zo van het een op het andere moment bij de les wordt geroepen, is er geen ontkomen aan, dan is er een roep, een verlangen van binnenuit en dan kun je maar één ding doen… luisteren en je Hart volgen…
En mijn Hart leidde me naar de opleidingen Mediumschap, Trance-Healing en Trance-Mediumschap. Want van het ene op het ander moment waren weliswaar al mijn kanalen opengezet, maar waar was de gebruiksaanwijzing? Van het ene op het andere moment kwam er werkelijk van alles bij me binnenzeilen en had ik geen idee hoe daarmee om te gaan. ‘Leuk die andere realiteiten erbij, maar waar zit de aan- en uitknop?’ Ik leerde me verder openen naar mezelf en de Lichtwereld. Maakte ik via de Inca mystiek kennis met de zachte, zuivere kracht van Moeder Aarde en leerde ik eindelijk mijn eigen systeem kennen… Vielen er oneindig veel puzzelstukjes op zijn plek en het werd me langzaam maar zeker zo duidelijk dat veel, zo niet, alle ongemak en ongemakkelijkheid die ik voor mijn ontwaken had ervaren, het gevolg waren geweest van mijn hoge gevoeligheid en mijn sterke intuïtie. Iets waar ik me absoluut niet van bewust was. Ja, ik wist wel dat ik een sterkte intuïtie had en van alles aanvoelde en wist over mensen of situaties. Maar ja, dat nam je toch niet serieus? Ik had er tijdens mijn leven meer last van gehad, dan dat het me diende.
Want voor zoveel gevoeligheid is immers geen plek in onze maatschappij. Ik moest me niet aanstellen, me de dingen niet zo aantrekken en niet zo emotioneel reageren, werd er dan gezegd. Ja… makkelijk gezegd, maar iets waar je als je hooggevoelig bent, niets mee kunt. Want als iets binnenkomt, komt het binnen en door mijn gevoeligheid kwam het ook echt binnen en werd ik meegenomen in de stroom die zich manifesteerde. Had ik geen idee wat er van mezelf was en wat van een ander… En omdat ik niet bij machte was om hier iets aan te doen, domweg omdat ik niet bewust was wat er nu eigenlijk gebeurde, ging ik nog meer aan mezelf twijfelen, nog meer mijn best doen om er iets aan te doen en mezelf nog meer veroordelen in het anders zijn en in het niet bij machte zijn om dit werkelijk te veranderen… een vicieuze cirkel…
En nu…? Nu ik me bewust werd van alles wat er om me heen was, wat zijn invloed op me had, ging er een wereld voor me open… een wereld die ik kende, een wereld die, zo onbekend als ie was, ook zo bekend was. Een wereld waar ik gewoon mocht zijn wie ik was, een wereld waar ik mezelf mocht zijn, een wereld van gelijkgestemden, een wereld waar ik stilletjes en onbewust naar had verlangd, een wereld van Zijn, een wereld van Liefde… Een wereld waarin ik eindelijk kon gaan voelen dat die gevoeligheid, die prachtige hooggevoeligheid, juist mijn kracht was.
Angsten losten op, alles werd duidelijk en chaos bracht me niet langer uit balans. En misschien wel het allerbelangrijkste: ik leerde weer van mezelf houden, ik leerde weer trouw zijn aan mezelf en naar mijn gevoel en mijn lichaam te luisteren. Ik leerde weer mijn waarheid te spreken en mezelf op de eerste plaats te zetten. Ik leerde dat ik mezelf mocht zijn, dat mezelf zijn helemaal ok is, ook al was ik anders dan anderen. Ik leerde dat ik me niet aan hoefde te passen, dat ik niet meer hoefde te voldoen aan al die (onuitgesproken) verwachtingen. Geen rollen meer hoefde te spelen van moeder, partner of collega. Maar dat ik helemaal mocht zijn wie Ik Ben… met al mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden, met al mijn blijdschap en met al mijn verdriet, met al mijn vrede en met al mijn boosheid, met al die mooie en minder mooie aspecten die mij, mij maken…
Die wonderlijke reis, die ruim 10 jaar geleden begon, leidde me intens maar liefdevol naar ander werk, naar een ander leven, een ander lichaam, een andere wereld, een andere partner. Geen grote boze buitenwereld meer waartegen ik me moest beschermen, maar vanuit mijn perspectief, een liefdevolle plek. Een wereld waarin alles verschijnt wat ik nodig heb, een wereld waarin alles dienstbaar is aan mij, aan mijn steeds dieper tot mezelf ontwaken, aan wat ik te brengen heb in deze realiteit… Een wereld waar alles Liefde is, waar goed en fout niet bestaat, een wereld waarin ik me mag ontspannen en mag laten dragen. Een wereld waar ik me veilig en geborgen voel, op de Aarde en in mijn lichaam. Een wereld waarin ik mezelf mag zijn en de perfectie kan zien, ook in de alle imperfectie. Een wereld waarnaar ik mijn hart weer kan openen, waar ik me weer mee kan verbinden. Een wereld die ikzelf tot bestaan kan dromen en tot een betere plek kan maken voor mijn kinderen, hun kinderen en hun kinderen. Een wereld waarin ik verschil maak, gewoon door te Zijn, mezelf te zijn.
Bovenal een wereld gekenmerkt door dankbaarheid… Dankbaarheid voor wat ik meemaak, voor wat ik mag doen, voor wat ik mag brengen, voor wat ik ontmoet, voor wat ik mag delen, voor de prachtige zielen die ik ontmoet… Dankbaarheid voor het Leven zelf en voor werkelijk alles wat Leven het op mijn pad brengt… En terwijl ik dit schrijf, komen er twee e-mails binnen met als onderwerp ‘dankbaar’:
Lieve Germaine,
Dankbaar ben ik dat jij op mijn pad mocht komen, Dankbaar ben ik vanuit t diepste van mijn ziel, De weg die wij samen bewandelen gaan, Jij voorop en ik zal volgen, Dankbaar ben ik dat ik t licht mag zien, voelen ruiken en proeven, Proeven van al t moois mij gegeven is, Dankbaar ben ik dat ik daar straks loop, vol zelf vertrouwen op t pad die ik gevonden heb, met jou als coach, Dankbaar ben ik dat ik dit in mocht zien, Dat ik nu in evenwicht kom,
Liefs C., met kippenvel hahaha X=
En meteen daarna:
Germaine, ik wilde je een mail sturen (…) en je vertellen dat ik weer reuma pijnvrij ben! dat ik me heerlijk voel in alle opzichten en daar dankbaar voor ben!
Er kwam iets anders uit mijn handen…
Dikke X=
Pfff…. dat kwam binnen… ik moest er zo van huilen, want werkelijk… hoe mooi kan het Leven zijn? Het Leven dat ik pas kon gaan leven, toen ik stopte met overleven… en op reis ging, terug naar mezelf…
Die reis, die deel ik heel graag met je. Een reis die begint met het besef dat jouw gevoeligheid, jouw prachtige gevoeligheid, je kracht is… Het is wel een Reis voor Helden… 😉
Germaine Domatilia,
Uit: Omgaan met Hooggevoeligheid of Van Hooggevoelig naar Hoogbewust…
(nee, het is nog niet af :-)), Den Haag, mei 2015
Als er nooit meer een morgen zou zijn,
En de zon viel in slaap met de maan.
Heb je enig idee wat het met je zou doen,
Als je nog maar een dag zou bestaan…
Zou je hart zich weer vullen met vuur,
Van de eeuwige schaamte bevrijd.
Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur,
Kwam je los uit de greep van de tijd…
Zouden zorgen niet langer je leven bepalen,
En had je voor angst geen ontzag.
Was je held of heldin van je eigen verhalen,
Al was het dan maar voor een dag…
Zou de toekomst niet langer je denken beheersen,
En leefde je voor het moment.
Met een luisterend oor voor het kind in jezelf,
Zou je eindelijk weer zijn wie je bent…
We verbannen de dromen naar morgen en later,
Maar doet het je stiekem geen pijn,
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou,
Als er nooit meer een morgen zou zijn…
Marco Borsato, De Bestemming
Dankjewel Marco..
