‘You were born to be real, not to be perfect…’
~ unknown ~
‘De terugkeer van de vrouwelijke energie betekent dat we weer contact mogen maken met onze zachtheid, met onze kwetsbaarheid, met ons niet-weten… Overgave aan het moment en wat zich daarin aandient… dat ontmoeten met een open hart… een hart dat alles toestaat om er te zijn… in al haar schoonheid, in al haar pijn…
De terugkeer van het vrouwelijke betekent je op diep niveau realiseren dat goed en fout niet bestaat maar illusie is, opgeworpen door de mind, door het denken. Het weten dat deze realiteit een illusie is, een reflectie van jouw innerlijk, dat er niets buiten je is en dat alles, alles, alles wat je daarin ontmoet, dienstbaar is aan jou en jouw ontwaken. Dat je je weer durft verbinden met de ander, de wereld, jezelf… Dat je je ervan bewust bent als je uit het moment schiet en in je denken. Dat je je ten diepste realiseert dat alles liefde is, er niets anders dan liefde is, want er is maar één bron en die bron is liefde… en die liefde kent vele gezichten…
Bovenal is de terugkeer van het vrouwelijke, de terugkeer naar de zachtheid van het hart, van het weten, van delen, van samenwerken, van zorgen voor elkaar, van stilte… Van niet ieder moment op te hoeven vullen met gepraat en verhalen, maar ieder moment toestaan om er te zijn, om zich te ontvouwen, om het te ontmoeten, datgene wat zich daarin aandient te ontvangen, zonder te oordelen, zonder het te willen veranderen, zonder het weg te willen hebben, zonder weerstand, ontvankelijk en met een open hart…Toestaan dat je geraakt wordt, hier in Ethiopië door de armoede om je heen… niet om dit vervolgens buiten jezelf te projecteren en te gaan ‘helpen’, een oplossing van het superieure ego dat zegt: ‘Ik weet het, ik weet wat goed voor jou is, ik help je’, en daarmee de ander een brevet van onvermogen gevend. Maar in plaats van te helpen, eerst toe te staan dat dit je raakt, het verdriet toe te laten dat wordt aangeraakt, want dat verdriet zit in jou, niet in de buitenwereld…
Wanneer we dat zouden doen, onze eigen pijn aankijken in plaats van die buiten onszelf projecteren, dan kan hij transformeren… en dan hoeven die prachtige – in dit geval Ethiopische – zielen ons dit niet meer te laten zien. Als je dan armoede ontmoet, ontvouwt zich een ander scenario, een ander soort helpen, een ander soort actie. Een actie zonder identificatie, een actie zonder gehechtheid, een actie vanuit het hart. Een actie die ruimte laat aan de wijsheid van de ander, aan ieders eigen-wijsheid. Een actie die dienstbaar is aan het geheel en niet aan het superieure ego dat gezien wil worden, gelijk wil hebben, zich wil rechtvaardigen, dat aandacht wil of bevestiging, of meevoelen met zijn pijn…
Dat is voor mij de terugkeer van het vrouwelijk principe, dat we dit doorzien, de illusie doorzien… Overal waar het ego ons in afleiding zet, ons uit ons centrum haalt, uit de zachtheid en uit onze wijsheid. Dat we ons dat realiseren zodat we uit de matrix kunnen stappen. Dat we kunnen zien dat we het moment ontvluchten en ons bewust worden dat er blijkbaar iets in ons wordt aangeraakt… een pijn… een wond… een blinde vlek… En vervolgens de intentie hebben om die pijn te ontmoeten, er te laten zijn zodat hij naar ons bewustzijn kan komen, kan transformeren en we weer een stukje dieper kunnen zinken in ons zijn, in ons ware zelf. Dat we gaan zien dat werkelijk alles in deze realiteit dienstbaar is aan ons en dienstbaar is aan ons ontwaken tot onze essentie. En dat iedere uitdaging daarin niets anders is dan een uitnodiging tot groei… dat we ons perspectief verbreden naar het perspectief van de ziel, waarin goed en fout niet bestaat en van waaruit oneindig veel hulp beschikbaar is. Een perspectief waarin we ons weer durven verbinden met de ander, met het leven, met onszelf…
Het mooie is dat wanneer het vrouwelijk zich ontvouwt en weer durft te zijn, het mannelijk niet anders kan dan reageren. Wanneer vrouwen zichzelf weer toestaan om in hun authentieke, zachte, sensuele kracht te staan, wanneer zij zichzelf weer toestaan hun lichaam volledig te bewonen, hun scheppingskracht te benutten en hun creativiteit tot uitdrukking te brengen. Wanneer vrouwen zichzelf weer toestaan in schoonheid over de aarde te wandelen, hun diepe wijsheid en intuïtie te belichamen. Die koesterende, zachte kracht te zijn, dan kan het mannelijk niet anders dan daarop reageren en zich zijn eigen zachtheid weer her-inneren en toestaan er te zijn. Gehoor te geven aan die innerlijke drang om het vrouwelijke te beschermen, te koesteren en te dragen… de essentie van het mannelijke…
Door zelf onze vrouwelijke essentie te leven en datgene wat het mannelijk nog buitensluit of veroordeelt in onszelf te helen, kan het vrouwelijke het mannelijke hiertoe uitnodigen… en vice versa voor mannen… Dan transformeren we onszelf en daarmee de wereld… Komt mannelijk en vrouwelijk innerlijk weer in balans en dus ook uiterlijk, in de buitenwereld want er is nu eenmaal niets werkelijk buiten ons… Niets wil daarbij buitengesloten worden, niets wil genegeerd of onderdrukt worden. Het mannelijk en het vrouwelijk wil weer in harmonie komen met elkaar. Samen de dans weer aangaan, de dans van creatie, complementair, gelijkwaardig, verbonden… in Sacred Union, het Heilig Huwelijk…
Het is aan ons, de vrouwen om weer vrouw te zijn, om onze essentie weer te belichamen, te leven. Dan kan ook het mannelijk weer zijn essentie gaan zijn, dat kan niet anders, het is een onweerstaanbare kracht. Maar het begint bij ons, de vrouwen, in het aankijken van onze diepste pijn, in het herinneren wat wij in essentie zijn. Zodat wij met een open Hart het mannelijk weer kunnen omarmen… Dan kan ook de man weer ontspannen en openen en het vrouwelijke dragen en beschermen, zoals het is bedoeld…
Maar het begint bij ons, bij de vrouwen… om de balans weer te herstellen…’
Woorden die ik in maart 2015 ontving tijdens de equinox in Lalibela, Ethiopië. Woorden die sindsdien onlosmakelijk met mijn leven verweven zijn… de Vrouwelijke Essentie… en het steeds verder uitzuiveren van alles wat het belichamen van de vrouwelijke energie in de weg staat.
Een reis in het teken van de terugkeer, de wedergeboorte van de vrouwelijke energie… vrouwen die weer durven vrouw te zijn… en daarmee mannen uitnodigen om weer man te zijn… het herstel van deze polariteiten… vanuit de schaduw naar het Licht…
Het startsein voor een reis naar binnen… schuld, schaamte, spijt… al die zware energieën waarmee wij onze essentie vaak verhullen… van alles kwam naar het bewustzijn. Om mijn wezen steeds meer vrij te maken voor die diep vrouwelijke wijsheid, die sensuele oerkracht… een stroom waar we, bewust of onbewust, vaak bang voor zijn. Vanwege de lading die erop zit en vanwege de kracht die eronder verborgen ligt…
Essentieel in het weer kunnen en durven belichamen van deze kracht, is het helen van de wonden die we hebben op de verbinding met het mannelijk en met ons lichaam. Ons lichaam, dat prachtige voertuig dat we hebben voor deze zielereis, maar waar we ook mee uit verbinding zijn gegaan, net als met het mannelijk. Daarmee onszelf het fundament ontnemend om waarlijk te gronden, waarlijk te incarneren en waarlijk te manifesteren in de stof.
In de activiteiten in het kader van Reconnecting to The Divine Feminine, de Intensive en de Retreat, gaan we op reis en loop je het pad naar (vrouwelijke) heelwording. We helen die diepe verwondingen op het mannelijk en op het lichaam… in onze buik… onze baarmoeder… ons centrum van creatie, van creatieve kracht, scheppingskracht… de plek van al het creatieve en al het scheppende potentieel… en niet alleen in vrouwen… We gaan weer in contact met ons lichaam en het mannelijk in onszelf.
‘Het vrouwelijke is je draagkracht, het mannelijke je daadkracht.’
Zodat je weer contact kunt maken met je buik, je vrouwelijke essentie, dat zachte, kwetsbare maar oh zo krachtige centrum… en je jezelf weer toestaat om die diep vrouwelijke stroom tot leven te wekken en te belichamen. In jezelf, voor jezelf en voor het collectief… Want door deze stukken in onszelf te helen, helen we ze in de wereld en maken we het veld vrij… Lichtwerk dus… hoe mooi is dat…
