‘You are safe with me, I promise.
Still, if ever you get scared, let me know,
and I will hold you a little tighter…’
~ Message from the Divine Masculine ~
We leven in een wereld waarin de mannelijke energie de boventoon voert. Wanneer je om je heen kijkt naar de chaos en verwoesting, is het begrijpelijk dat niet iedereen even welwillend tegenover het mannelijk aspect staat. Bewust dan wel onbewust. Wat we echter zien, is niet de essentie – de energie in zijn oorspronkelijke vorm – van de mannelijke energie, maar de schaduwzijde daarvan. De autoritaire mannelijkheid die strijd en wedijvert, uit is op macht en het vrouwelijke onderdrukt. Terwijl de essentie van mannelijke energie zacht en krachtig is, de gezonde en authentieke mannelijkheid. Een energie die daadkracht in zich draagt, bescherming en ondersteuning.
Wanneer we – bewust of onbewust – een aspect van het mannelijk veroordelen, zetten we dit aspect feitelijk buiten onszelf, kunnen we het niet meer belichamen en niet meer ontvangen. Immers ook de schaduwzijde van de mannelijk energie maakt deel uit van de Heelheid. Pas wanneer er voldoende heling heeft plaatsgevonden op het mannelijk aspect in jezelf, ben je weer in staat om de mannelijke energie te ontvangen en te belichamen. In Balance is key… schrijf ik hierover: ‘Wanneer je vanuit vaak onbewuste bewustzijnslagen, de mannelijke energie veroordeelt, sta je op die aspecten niet meer open voor mannelijke energie. Zowel innerlijk als uiterlijk. Je kunt dan ook de geheelde mannelijke energie niet meer ontvangen…’ Dit geldt overigens niet alleen voor vrouwen…
Omdat de mannelijke en de vrouwelijke energie elkaar niet meer aanvullen, maar tegenover elkaar zijn komen te staan, raakten ook mannen vervreemd van hun eigen emotionele leven, ze raakten ervan afgeschermd… In beide seksen heeft de mannelijke dominantie verwondingen achtergelaten… Zowel door de Aarde als door de kosmos worden we in deze tijd uitgenodigd om onze verwondingen te genezen. Door volledig af te dalen in ons lichaam en onze pijn onder ogen te komen om de balans tussen de mannelijke en vrouwelijke energie te herstellen.
De verwondingen op de verbinding met het mannelijk hebben hun oorsprong lang niet altijd in dit leven, maar laten daarin wel hun sporen na. Sporen die we terugzien in de mannen en mannelijke (partner-)relaties in ons leven en in onze manifestatiekracht, ons vermogen om dat wat we willen manifesteren ook daadwerkelijk neer te zetten, inclusief de daaraan gekoppelde geldstroom… de mannelijke energie…
Verwondingen die vaak een pijn in zich dragen die zo diep zit en zo overweldigend lijkt dat we er eigenlijk niet meer bij kunnen of – bewust of onbewust – niet naartoe durven. In plaats daarvan vluchten we… we vluchten in ons hoofd, in de ratio, in woorden… we vluchten in werk, in relaties, in kinderen, in eten, in spullen, in chocola… we vluchten weg van onszelf, ons gevoel, weg van ons lichaam, onze tempel en ons fundament…
Als we erin volharden om weg te vluchten van onze verwondingen, dan blijft die ‘ideale wereld’ een droom, een fantasie… want de wereld weerspiegeld alleen maar datgene wat in ons leeft… dus ook onze pijn. Wanneer wij niet bereid zijn om die pijn aan te kijken, zal het Leven immer creatiever en immer pijnlijker situaties op ons pad brengen om ons uit te nodigen naar die pijn te kijken… want daar ligt immers ook de grootste potentie, de grootste mogelijkheid tot groei, onze grootste kracht… diep verborgen onder dikke lagen taboe, oordelen, fronsende wenkbrauwen, opgetrokken schouders, verkrampte spieren en vastgezette emoties…
Pas als het mannelijk veilig genoeg voelt (in onszelf en om ons heen) kan het vrouwelijke zich werkelijk openen… Tijdens een retraiteweek eind 2012, mocht ik ervaren hoe het is om (figuurlijk) gedragen te worden door mannelijke energie. De geheelde mannelijke energie. Een energie die heel anders is dan de harde, macho-achtige energie zoals we die vaak gewend zijn. Maar de mannelijke energie zoals die oorspronkelijk bedoeld is, krachtig en doelgericht, maar tegelijkertijd oneindig zacht, zorgzaam, beschermend en teder. Wat toen gebeurde vond ik heel bijzonder… op een heel diep niveau in mijn Wezen en mijn lichaam ontstond er een ontspanning, een opening… Mijn lichaam voelde intuïtief de veiligheid, koestering en geborgenheid, het voelde dat het gezien werd en er helemaal mocht zijn. Op diep niveau herkende mijn lichaam dat ‘dit is hoe het eigenlijk bedoeld is, te zijn’. Het kwam als het ware thuis in deze energie en kon daardoor op een veel dieper niveau ontspannen… Echt ontspannen en openen… En met het lichaam volgde ook de rest van mijn Wezen…
In mijn ervaring kan het lichaam dit alleen maar doen, als het zich veilig genoeg voelt en de mannelijke energie ook toestaat om dichterbij te komen. Vaak is de vrouwelijke energie en zijn vrouwen in levens zo beschadigd in de onderste chakra’s, dat er maar weinig voor nodig is om uit onze gronding, uit ons lichaam te schieten en in ons denken. Wanneer je als vrouw geïncarneerd bent deze ronde, heb je ook een stuk van het collectief te dragen. Bovendien wordt van vrouwen tegenwoordig verwacht dat ze een soort supervrouwen zijn, met een baan, een huishouden, kids, een hond en het uiterlijk van een filmster. Energetisch gezien, halve mannen die van hun eigen Wezen en basisenergie vervreemd zijn en strijden om te voldoen aan verwachtingen en ideaalbeelden en geen contact meer hebben met hun oorspronkelijke vrouwelijke en zachte kant…
Wanneer je vanuit deze vaak onbewuste bewustzijnslagen de mannelijke energie veroordeelt, kun je je niet meer volledig openen voor de geheelde mannelijke energie. Je kunt het dan niet meer ontvangen. Daar zit dan teveel lading op. Die lading kan van heel ver komen. Zelf ik mocht terug tot aan de oorsprong. Via levens in Lemurië, Atlantis, Egypte, Midden- en Zuid-Amerika, Afrika en mijn leven nu. Levens waarin ik die oorspronkelijke wond keer op keer opnieuw creëerde. Tot aan de bron, het punt waarop vanuit de Heelheid de afsplitsing plaatsvond in een mannelijk en een vrouwelijk aspect:
‘Het was maar een gedachte, een afvragen… hoe zou het zijn als…? En het was al realiteit. Want gedachten zijn scheppende krachten. En de gedachte manifesteerde zich toen nog onmiddellijk. Met als gevolg dat, dat wat Een was, Heel, nu gescheiden was. Wat was ik boos, wat voelde ik me ellendig, verraden, verlaten en onveilig. En wat kleefde er wonderlijk genoeg een verdriet aan deze herinnering. Verdriet, angst en een overtuiging: ‘het mannelijk is niet veilig, het verlaat mij, ik kan het niet vertrouwen’ en ‘dan doe ik het wel alleen…’.’
Alleen door deze emoties aan te gaan, ze er helemaal te laten zijn, kon ik mezelf ervan vrijmaken. Mijn lichaam ervan vrijmaken. Waardoor ik weer contact kon maken met die diepe en onvoorwaardelijke Liefde die aan deze verbinding ten grondslag ligt, diep verborgen onder emoties. En kon ik me weer openen voor de mannelijke energie. Kon ik deze weer zien en omarmen in mezelf, daarmee weer ontvangen van de ander en me daarin ook ontspannen. Kon ik me er weer door laten dragen… zoals het ooit bedoeld was… Pas door al die oude lagen aan te gaan, onder ogen te zien, te laten zijn, te omarmen, kon ik mijn Wezen en mijn lichaam op diep niveau zuiveren en vrijmaken. In de basis was ruimte ontstaan. Ruimte voor mijzelf om aanwezig te zijn…
Pas toen ik die stroom weer kon toelaten, voelde het vrouwelijk zich veilig genoeg om werkelijk te Zijn, om uit te stromen, haar ruimte in te nemen, te gronden. Als een bloem die zich opent naar de Zon. Zo mooi… en zo vanzelfsprekend…
