‘Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je.
En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen geven van je liefde, maar niet van je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen.
Want hun zielen wonen in het huis van morgen,
die je niet bezoeken kan, zelfs niet in je dromen.
Jullie zijn de bogen waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige
en hij buigt je met zijn kracht,
opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn,
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.’
Kahlil Gibran
Bovenstaand gedicht schetst in mijn beleving in oneindig mooie woorden, de rol van de ouder/verzorger in het leven van een hoogsensitief of nieuwetijdskind. Wanneer een dergelijke stralende ziel gekozen heeft in jouw leven te verschijnen, zul je merken dat je wordt uitgedaagd. Uitgedaagd door je kind, door instituten als school en wellicht de jeugdhulpverlening, uitgedaagd eigenlijk door het Leven zelf om jouw kind de juiste begeleiding te bieden.
Een pad dat waarschijnlijk van jou als ouder of begeleider vraagt om op een andere manier te kijken, naar je kind, naar wat het nodig heeft. Waarin je wordt uitgedaagd, door jeZelf, om op je gevoel te vertrouwen en om het te volgen. Want diep van binnen voel je wat je kind verlangt, wat het van je vraagt, wat het nodig heeft. En dat vindt je veelal niet binnen het reguliere circuit. Daar vindt je wel ‘plakkers’ als ADHD, pdd nos, autisme en ‘pillen’ als Ritalin. Pillen en plakkers die, als ze niet goed voor je voelen, je opnieuw uitdagen om verder te kijken, dieper te zoeken naar een antwoord op de behoefte van jouw kind. Een antwoord dat je vindt in jezelf.
‘Tja, mooie woorden,’ denk je wellicht, ‘maar wat heb ik eraan? Ze lossen mijn probleem, of het probleem van mijn kind niet op’. Dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Wanneer de komst van een hoogsensitief-/nieuwetijdskind, jou ertoe aanzet om andere wegen te bewandelen, is de kans groot dat het jouw probleem wel degelijk oplost. Alleen misschien niet op de manier die je gewend was. Of de termijn. Een hoogsensitief-/nieuwetijdskind daagt je namelijk uit om anders naar hem/haar te kijken. Met de ogen van je hart. Om in jezelf een dieper contact te maken met je intuïtie en daar de antwoorden te vinden op de vragen waar jouw kind je voor stelt. De hoogsensitieve-/nieuwetijdskinderen die in deze tijd geboren worden, nemen de wereld namelijk op een andere manier waar dan de meeste mensen. Via het gevoel. En de wereld van het gevoel is oneindig veel rijker en zuiverder dan die van het gesproken woord. En het gevoel neemt veel meer waar dan het fysieke oog, ook datgene wat bewust of onbewust verborgen is. Loepzuiver, transparant en altijd eerlijk. Via deze ogen ziet jouw kind jou en de wereld om zich heen. En via deze ogen vraagt het je ook naar hem of haar te kijken. En naar de wereld om je heen.
Waarom? Om hem of haar te helpen, te begeleiden. Te helpen begrijpen wat het voelt en ervaart. Om de vertaalslag te maken van wat het kind waarneemt naar zijn of haar eigen belevingswereld. Zodat het kind gaat snappen hoe het werkt in deze bestaanswerkelijkheid. Om de brug te vormen tussen de fysieke realiteit, de wereld die je om je heen ziet, die je kent en gewend bent en de realiteit van je kind. Want vergis je niet, dat wat je kind ziet, voelt en ervaart, is waar, is zijn of haar realiteit. Ook al kun jij hem (nog) niet waarnemen. En ook al klinkt het jou in de oren als fantasie. En zelfs al beschouw je het als fantasie, het maakt deze wereld in beleving van je kind niet minder waar… dus hoe ga je hiermee om?
Dit vraagt wat van jou als ouder of verzorger. Het daagt je uit om in de wereld van het kind te stappen. Het vraagt van jou om jouw eigen vertrouwde realiteit niet meer als vanzelfsprekend en waar aan te nemen. Maar te bezien door de ogen van een kind, jouw kind. En het kind dat je zelf ooit was. Het kind dat waarschijnlijk in meer of mindere mate hetzelfde ervoer en waarnam als jouw eigen kind nu. Maar ook een kind dat zich heeft aangepast aan de wereld om zich heen, om erbij te horen, te overleven. En daarmee afscheid nam van zijn of haar eigenheid, onbevangenheid en kind-zijn. Daar wordt je aan herinnerd. Hoe diep het misschien ook zit weggestopt in jezelf.
En precies dat raakt jouw kind aan in jou. Want kinderen in deze tijd hebben niet meer het vermogen om zich aan te passen zoals jij dat deed. Willen niet passen in hokjes, voldoen aan verwachtingen waar ze de zin niet van inzien, die ze niet begrijpen en willen geen dingen leren die niet aansluiten op hun belevingswereld. Ze willen gezien worden voor wie ze zijn, voor de liefde die ze zijn. Ze willen gewoon zichzelf kunnen zijn! En vragen in feite niets anders van jou…Het zijn oneindig wijze zielen, ‘gevangen’ in het lichaam van een kind. Ze vragen je hun eigenheid te zien, hun wijsheid, hun liefde. Ook als dit niet past in de hokjes van schoolsystemen, jeugdzorg of consultatiebureau. Ze vragen je te zien wie ze werkelijk zijn en spiegelen daarmee ook wie jij in wezen bent. Want dat weten we immers allemaal: kinderen zijn spiegels!
Deze kinderen worden niet voor niets juist bij jou geboren. Wees ook niet bang dat je je eigen kind hierin niet kunt begeleiden; dan had het wel andere ouders gekozen. Maar juist door de uitdaging aan te gaan, de gebaande paden te verlaten en indien nodig heilige huisjes omver te gooien, zul je gaan ontdekken dat jij in wezen niet anders bent dan je kind. En dat jij het dus als geen ander bij kunt staan en kunt begeleiden op zijn of haar pad. Vertrouw daarop! Het enige wat jij hoeft te doen, is de uitdaging aan te gaan.
Te stoppen met strijden tegen scholen en instituten en naar binnen te keren. Terug naar jezelf, naar je eigen gevoel, naar het kind in jou. Het begin van een reis die misschien niet gemakkelijk zal zijn, maar die je uiteindelijk de grootste schat op zal leveren die je je maar kunt denken: rust, vrede, harmonie en heel veel liefde. Onvoorwaardelijke liefde, van je kind, voor je kind, maar ook… voor jezelf.
Germaine Domatilia
11 maart 2011
Interesse in de nieuwsbrief? Hier kun je je aanmelden en oudere exemplaren nalezen!
