Niet vergeten dat de Aarde zich verheugt om je blote voeten te voelen en dat de wind ernaar verlangt met je haren te spelen.
~ Kahlil Gibran ~
Toen ik vanmorgen na de yoga terug naar huis fietste, viel me op dat alle stoplichten op groen stonden. In mijn wereld is dat natuurlijk geen toeval en ik vroeg me af wat het universum me wilde vertellen.
Mijn gedachten gingen onwillekeurig naar de achterliggende periode. Een periode die zich liet kenmerken als uitdagend, confronterend, turbulent en super-intens.
Achteraf kan ik me dan zo verwonderen over hoe ‘het grote plan’ in elkaar steekt. En hoe allerhande, schijnbaar losstaande gebeurtenissen een levend, ademende patroon van gebeurtenissen weven, waarin het onvermijdelijke, onvermijdelijk wordt.
Het onvermijdelijke omdat het in dit geval een proces en een beslissing betrof waar ik blijkbaar erg veel moeite mee had. Een deel van mijn leven dat zich nog in dat ‘grote, grijze gebied’ bevond, waar ik al eerder over schreef. Dat grijze gebied waarin het werkelijk en onvoorwaardelijk kiezen voor Liefde nog te ingrijpend of overweldigend is. Dat gebied waarin we voor onszelf dat recht weten te praten, waarvan we in ons Hart allang weten dat het zo scheef is als een hoela. Maar waar we nog niet aan willen… of niet aan durven.
Ik schreef al eerder dat in deze tijd de keuze voor Liefde of Angst steeds explicieter wordt. Dat, afhankelijk van waar je staat in je proces, alles wat resoneert met de trilling, de frequentie van angst, beperking, boosheid, verdriet, afhankelijkheid, etc., steeds sneller naar het bewustzijn komt. Alles wat niet op Liefde is gebaseerd, wordt expliciet, of je het nu wilt of niet, zodat je opnieuw de keuze kunt maken: om je te verbinden met Liefde… of niet.
In je persoonlijk leven kan dit zich manifesteren in de angst om het verlies van je baan, je huis of je partner, financiële of gezondheidsproblemen, etc.. Naarmate de angstprogrammering dichterbij komt, zijn ook de (meestal onbewuste) beschermingsmechanismen krachtiger ontwikkelt en is het vaak het lastiger te doorgronden wat er nu precies wordt aangeraakt.
De achterliggende periode doorliep ik een dergelijk proces, waarvan ik geen idee had waar het om ging en waar het nu precies heen ging. Niet helemaal waar, want de echte issue was wel degelijk bekend, maar ja, soms kunnen we de dingen voor onszelf zo verrationaliseren, dat we eigenlijk geen contact meer kunnen maken met het werkelijke gevoel of de emotie die erachter verscholen ligt.
Door tegen alles wat op mijn pad kwam ‘ja’ te zeggen, kwam gisteren dan eindelijk de ontknoping en werd duidelijk waar dit allemaal toe mocht leiden. Een indringend en ingrijpend besluit. Een afscheid. Een afscheid dat eigenlijk vanzelfsprekend was. Een afscheid dat ik eigenlijk in mijn Hart allang genomen had, maar zich nog niet had gemanifesteerd in de stof. Een afscheid dat in het gevoel een beetje terzijde werd geschoven, omdat het werd gemaskerd door een diep verdriet dat hier nog aan kleefde. Iets waar ik me niet van bewust was, waar ik zelf niet bij kon. Maar dat er wel was en me ervan weerhield deze beslissing ook uit te spreken.
Door de afgelopen paar weken alle schijnbare toevalligheden op mijn pad te volgen, door overal ‘ja’ tegen te zeggen, ook tegen dat wat niet goed voelde, door me volledig te openen voor alles wat er was en me daarin volledig kwetsbaar op te stellen, werd dat wat stagneerde langzaam maar zeker losgemasseerd. Zodat het er gisteren eindelijk kon zijn… ik het kon herkennen en erkennen… kon zien en omarmen… en loslaten, terug in de Heelheid. Zodat ik er eindelijk voor mezelf kon zijn op dat stuk.
Om dit te ervaren, bewogen te worden door de kracht van het Leven zelf, steeds verder terug naar Heelheid, is eigenlijk onbeschrijfelijk. Om in mezelf de overgave te ervaren en ook toe te staan bewogen te worden door de kracht van Leven, de kracht van Liefde, is evenzo onbeschrijfelijk. Volledige overgave aan het moment, volledig kwetsbaar, open en transparant…
Om ondanks wat je om je heen ziet en voelt, te blijven weten, voelen dat het universum een liefdevolle plek is, die het beste met je voorheeft en die je leidt naar een plek die beter bij je past… naar meer vrijheid of liefde, of allebei! Ik hoefde het alleen maar toe te staan… volmondig ‘ja’ te zeggen tegen het Leven, de Liefde en me te openen om haar te ontvangen…
Dan gaan die groene stoplichten ineens spreken… ben ik dankbaar dat ik ontvankelijk ben voor hun boodschap, vult mijn Wezen zich met verwondering… Word ik heel nederig… en dankbaar.
Namaste,
Germaine Domatilia
Reacties
22 april 2013 21:33 Dank je wel voor je bericht en je keuze om te delen, Veel kracht, licht en liefde voor jou!
22 april 2013 21:34 Lieve Germaine, Ik heb net je nieuwesbrief gelezen en dat raakte me enorm! Vooral de keuze tussen liefde en angst is zo herkenbaar op het moment, steeds maar afwegingen maken en ik kom er niet goed uit, hoewel ik (denk ik) net als jij het antwoord weet, verward alles me! Ik zou heel graag hier over met je willen praten en dus een afspraak maken. Ik weet dat er geen kant en klare antwoorden zijn en dat alles een proces is, maar ik heb het gevoel dat ik het met je kan delen, uiteraard een consult! Hoop dat je binnenkort tijd hebt hier voor. Ons contact gaat voornamelijk over de kinderen, maar ik vind je zo’n heelijk mens en wil graag eens lekker even babbelen. Spreek je snel!
22 april 2013 21:35 Hoi Germaine. Wat een mooie veranderingen en transformaties maak je door. Super
22 april 2013 21:36 Wat een super mooie nieuwsbrief…… En wat een helderheid en moed, super knap dat je zo in volledige overgave durft te gaan… Liefs
22 april 2013 21:36 Hi Germaine, Tijd geleden :-))) Ik wilde je gewoon even laten weten dat ik altijd met heel veel plezier, je inspirerende verhalen lees, ze boeien, ontroeren, raken en openen mij op veel punten. Hoop dat je er nog lang mee doorgaat zodat ik er van genieten. Harte groet!!!
22 april 2013 21:38 Hi sweety, Prachtig verhaal nog mooiere synchroniteit. Dank voor het delen. Namaste
23 april 2013 15:01 Dag mooi, lief mens! Wat heb je dat fantastisch verwoord! x
23 april 2013 15:02 Herkenbaar herkenbaar herkenbaar 🙂 As always connected, Liefs
INSPIRATIE
Yesterday we obeyed kings and bent our necks before emperors.
But today we kneel only to truth, follow only beauty and obey only love.
~ Kahlil Gibran ~
