Whisper a wish to a butterfly
and it will fly up to heaven
and make it come true…
~ unknown ~
Zou het toeval zijn dat ik, vlak voor Valentijnsdag en vlak voor mijn 50e verjaardag, afgelopen zaterdag het eerste exemplaar van mijn allereerste boekje mocht overhandigen aan ‘Sophia’? Tijdens de Intensive Reconnecting to the Divine Feminine? Exact op de dag dat Sophia besloten had om een prachtige en heel dierbare foto van Valentijn mee te nemen voor ons altaar? Zou het toeval zijn dat deze nieuwsbrief op Valentijnsdag wil verschijnen? Zou het toeval zijn…?
Inmiddels weet ik gelukkig beter. Het pad dat de totstandkoming van dit boekwerkje omringt, is zo doordrongen van synchroniciteiten, die schijnbare toevalligheden, dat het geen toeval meer kan zijn. Maar dat er iets of iemand is, een onzichtbare hand die vanuit die andere werkelijkheden de regie in handen heeft en sturing geeft aan dit proces. Het wil gezien worden…. Ik hoef daarin alleen maar mijn gevoel te volgen, dat wat goed voelt… moeiteloos… me van de ene naar de andere ‘broodkruimel’ laten leiden… in het weten dat het goed is, ook al gebeurt er iets wat mijn denken en mijn ego bestempelen als: ‘raar’ of ‘wat zullen mensen daar wel niet van denken’.
Het enige wat nodig is, is mijn openheid en mijn ontvankelijkheid voor de signalen vanuit het universum… die durven ontvangen – ook als het me raakt – en vervolgens de moed en bereidheid hebben ook naar deze signalen te handelen…
Soms word ik daarin een beetje geholpen. Daar waar het voor mij tot voor kort niet mogelijk zou zijn om ‘gewoon’ een maand naar India te gaan. Dus niet om iets te doen, te bezichtigen rond te reizen of te leren, maar gewoon om te zijn, te ervaren… Ondenkbaar! Dus brengt het universum een yoga-opleiding op mijn pad waar ik in eerste instantie heel blij van word: tantra yoga, traditioneel, volgens de Vedische traditie. Uniek, of althans dat zeggen ze… Om gaandeweg de onzuiverheid te ontdekken en te ontdekken dat in de basis deze ashram toch een stuk commerciëler en een stuk minder spiritueel en tantrisch aanvoelt dan de mooie woorden en beelden op de website doen voorkomen. En ik van binnenuit een ‘nee’ voel… ‘Nee, ik ga daar niet heen. Ik ga daar geen geld aan uitgeven, dat voelt gewoon niet goed’.
Maar dan? Op de tickets na, was alles al geregeld en ingepland. Dus, wat dan? Als het ‘doel’ ineens wegvalt, wat doe je dan? Alles cancelen of gewoon gaan?
Hoe mooi is het dan om te merken dat daar waar ik nooit in eerste instantie ‘ja’ had kunnen zeggen tegen ‘gewoon een maand in India’, ik dat nu, via deze omweg wel kan. Hoe ik als het ware word verlokt door het universum, wordt uitgenodigd… Het universum dat de stapjes steeds kleiner maakt om ‘ja’ te kunnen zeggen, waardoor ik mezelf dit uiteindelijk gewoon kan toestaan. Zonder dat er een concreet ‘doe-ding’ aan ten grondslag ligt.
Nou ja, door onvoorziene omstandigheden moest mijn website verhuizen en door die onvoorziene omstandigheden, besloot ik afscheid te nemen van degene die me daarmee ‘hielp’. Kon ik eindelijk zien dat die hulp eigenlijk voelde als een continue smeekbede om me alsjeblieft te helpen met website-dingen en waar ‘als er tijd voor was en er niet iets anders was dat prioriteit had’ op gereageerd werd. Kon ik zien hoe ik mezelf daar in machteloosheid en een slachtofferrol manoeuvreerde en hoe dit me klein maakte en verlamde… klaar ermee, terug in mijn kracht en… dus ook werk aan de winkel… dat kan dan mooi in India…
Het verhuizen van de website maar ook het innerlijk voelen dat deze inhoudelijk een andere vorm wil. Minder algemeen, meer toegespitst op vrouwen- en tempelwerk en volledig toegewijd aan The Sacred Feminine… vanuit mijn authentieke Zijn… met ruimte voor de ziener, de healer en de schrijver in mij… Het aantal activiteiten is teruggebracht, de eigen verantwoordelijkheid van jou als cliënt komt nadrukkelijker naar voren en ik ben selectiever in het accepteren van cliënten voor sessies, activiteiten en inwijdingen.
Want ik wil (samen)werken met en voor een ieder die bereid is zijn eigen stukken aan te kijken en daarin te groeien. Een ieder die heel bewust zijn eigen schaduw, the Dark Feminine werkelijk wil ontmoeten. Bewuste mensen die willen zien waar ze geïdentificeerd zijn met hun verhaal en die identificatie ook los willen laten in plaats van hem met hand en tand verdedigen… en ondanks de pijn… Want dat is de enige weg terug naar jouw ware, authentieke zelf en daar doe ik het voor…
Dit betekent dat ik de achterliggende periode ook heel bewust afscheid heb genomen van een aantal cliënten. Minder mensen dus, andere mensen… en diepere en intensere sessies. Wat weer heeft geleid tot het besluit om per 1 maart a.s. de sessiebijdrage te verhogen, mijn bankrekening te wijzigen naar een rekening die minder kost en – door schade en schande wijs geworden – anders om te gaan met verzoeken om deelbetalingen.
Ook het werken op donatiebassis heb ik losgelaten omdat blijkt dat daar een heel ander publiek op afkomt dan ik in eerste instantie had verwacht: veelal mensen die voor en dubbeltje op de eerste rang willen zitten in plaats van oprechte mensen met een open hart, echte nood en een kleine beurs… De nieuwe sessiebijdrage past bovendien veel beter bij de commitment die nodig is voor een sessie en de bereidheid om werkelijk in jezelf te investeren. En meer in balans met wat je ontvangt… Dat daar onbalans was, kreeg ik de laatste tijd veelvuldig gespiegeld in cliënten die (veel) meer betaalden dan de oorspronkelijke bijdrage… dan pas voelde het voor hen kloppend…
India gaf me de ruimte… ruimte om dit allemaal te zien, te doorvoelen en in de stof te zetten… Door mee te surfen op waar mijn innerlijk naartoe wilde, kreeg ik ruimte. Ruimte om afstand te nemen, ruimte om weer te weten en ruimte om te doen… Ruimte om de ruimte te creëren om meer te kunnen schrijven. Om al die boeken die zich ergens half af in mijn laptop, hoofd of één van de vele notitieblokken bevinden, vorm te geven… Ruimte om ‘Valentijn…’, een boekje, mijn eerste, eindelijk af te ronden en aan Sophia te geven. Zojuist kreeg ik wat voelt als haar blessing:
‘Lieve Germaine,
Nou net vanmorgen nog een keer in alle rust Valentijn door gelezen…. En pffff heel veel tranen! Zo ontzettend mooi, jij hebt het zo prachtig kunnen ‘pakken’ het geschenk van Valentijn! En alle details, gedichten etc zo mooi en kloppend en de liefde bij ieder woord zo voelbaar, wat een geschenk! Alles lijkt in intensiteit toe te nemen …De vlinder, zijn naam, de liefde….. en het reikt zo ver uit dat vind ik zo bijzonder (en kan naar mijn gevoel zo ver uit reiken doordat jij het op deze manier hebt kunnen ‘pakken’/zichtbaar hebt gemaakt als je begrijpt wat ik bedoel, de cirkel is rond idd zoals een cliënt van jou schreef zo voelt het voor mij ook) en voor mij voelt het zo verbindend alsof ik gedragen word in dit stuk, ik het niet alleen hoef te doen en dat voelt zooooo fijn!!
DANKBAAR!
Heel veel liefs!’
Inderdaad… dankbaar…
Op een paar typo’s na is mijn eerste boekje dus een feit. En ik ben er best trots op. Het schetst naast de essentie van ‘Valentijn…’ (die je nog steeds kunt lezen op de website) de context waarbinnen het tot stand is gekomen: the Dark Feminine… En zijn er, anoniem, een aantal mooie reacties van cliënten opgenomen om aan te tonen wat het werkelijk ontvangen van dit geschenk kan doen…
Aan mij nu de schone taak om de laatste puntjes op de ‘i’ te zetten zodat Valentijn nog verder uit kan vliegen, nog meer Harten aan kan raken en openen… ‘Hoe, wat en waar’, daarin laat ik me opnieuw graag leiden door het Al en door Valentijn…
Met andere woorden… wordt vervolgd…
