To be a Star you must shine your own Light,
Follow your own Path and don’t worry about the Darkness,
For that is when the Stars shine brightest…
~ Napoleon Hill ~
Hoewel we ons bevinden in een periode van de terugkeer van het licht, mocht ik samen met een mooie en dierbare cliënte van de week diep de diepe, diepe duisternis is. Tekenend voor wat er buiten ons gaande is, immers zo binnen zo buiten. En daar raken we nu echt een uiterste grens van zwaarte, we bevinden ons in het uur U. Enkele seconden voor twaalf en balancerend op het randje van een wereldoorlog, is de noodzaak voor de mensheid om te ontwaken, niet meer vrijblijvend. Hoe wij in onszelf invulling geven aan de komende periode is bepalend voor de toekomst. Onze toekomst, die van onze kinderen en kleinkinderen. Een toekomst in vrede, vrijheid en harmonie of een van gevangenschap, onderdrukking en slavernij. Van onderdrukking van het menselijk bewustzijn, gevangen in technologie en mind control… waar kies jij voor? Wat besluit jij? Wat is jouw waarheid…? Wat is jouw schaduw…? En ben jij bereid om hem in eigendom te nemen…
Het is donderdag 6 april 2017. Ik open de deur voor een dierbare cliënte. We hebben elkaar lang niet gezien en de begroeting is warm en hartelijk. Marianne is kunstenaar en kijkt me aan met de doordringende blik en de felblauwe ogen die voor mij zo kenmerkend zijn voor Atlantiërs… diepe, grootse, heldere, oude zielen met een groot bewustzijn maar ook vaak met even zo grote en diepe wonden op hun ziel. In het verleden mochten we samen al diepe en donkere stukken aanraken. Ze is nu bij me omdat ze ergens tegenaan loopt wat haar volledig blokkeert.
‘Hi Germaine,
Het is weer een poos geleden maar ik voel dat ik nu toe ben aan het onder ogen zien van iets wat heel, heel diep is weggestopt en dat mij tegenhoudt van het volledig openstellen en aanvaarden van wie ik ben. Ik weet dat jij degene bent die mij zo ver kan brengen. Het heeft met iets heel ouds te maken. Vanuit Atlantis volgens mij omdat ik daar steeds hele sterke emotionele reacties op krijg. In een persoonlijke sessie zou ik daar graag duidelijkheid over krijgen. Wanneer heb je een plekje voor me?
Liefs, Marianne’
Marianne is een mooie, bewuste en ontwikkelde vrouw. Ze beschikt over een prachtige gevoeligheid maar is daarin nooit gezien, ontmoet en onderricht. Op haar eigen wijze heeft ze vormgegeven aan haar gevoeligheid en het daarmee verbonden hoge bewustzijn om zich staande te houden in een maatschappij waar geen oog en geen ruimte is voor deze prachtige gevoeligheid… Om onszelf te beschermen, vluchten we weg in het hoofd, in de ratio… verharden we omdat we de stem van ons Hart laten overschreeuwen door het ego. Het ego dat verworden is van dienaar van de Ziel tot onvermoeibare beschermer van het gewonde Zelf…
Zo’n 1½ jaar geleden mochten we al veel doen in het vrijmaken van haar Wezen van zwaarte die Marianne belemmerde haar ware zelf te zijn, in het aanlijken van de wonden die ze diep in haar Ziel met zich meedroeg. Nu is het blijkbaar tijd voor een volgende stap. We praten en de energie bouwt zich op, haar Wezen wordt als het ware uitgenodigd om dat wat gezien wil worden er te laten zijn, en ik zie een kind… een baby, een jongetje, haar zoontje. Ik krijg te zien dat Marianne vanuit haar hoge bewustzijn verbonden was met zeer krachtige velden van macht en duisternis. ‘The hidden hand’ zoals we dat tegenwoordig terugvinden, de (verborgen) machthebbers achter de machthebbers waarvan wij denken dat ze macht hebben. Zij die de werkelijke macht bezitten… al eeuwenlang…
Ooit, toen, destijds maakte Marianne deel uit van die wereld. Ze kent hem… ze kent hen… ze kent hun duistere werkwijze en ze kent hun gruwelijke geheimen. Daarom zijn ze ook bang voor haar. Iets wat ze haar laten voelen als een continue dreigende aanwezigheid die haar gade slaat, die haar controleert en af en toe, als ze het nodig vinden een ijzige hand om haar hart laten samenknijpen waardoor Marianne puur in angst wordt gezet… uit haar kracht…
In aanloop naar deze sessie vertelt ze dat ze zo met haar bezig zijn geweest… haar zo in angst hebben gezet tot het punt dat ze erover dacht om de sessie over te laten gaan, maar ze deed het niet… ze liet zich niet leiden door deze aanwezigheid en deze angsten en kwam toch.
Terwijl we het hierover hebben, bouwt de energie zich steeds verder op en onthuld ze steeds meer van het veld waar we mee te maken hebben. Een veld overschaduwd door schuld en schaamte, ongeloof en afschuw, overschaduwd door een diepe emotionele lading, waardoor het heel vluchtig is… ‘illusive’ zoals de Engelsen zo mooi zeggen… ongrijpbaar… We praten door… over de machtsstructuur waar ze deel van uitmaakte en stukje bij beetje laat haar innerlijk de informatie doorkomen… Marianne herkent zichzelf in alles wat er gezegd wordt… Terwijl ik de woorden spreek is ze heel goed bij zichzelf om te voelen wat er vanbinnen resoneert op het gesproken woord. Want haar lichaam en lichtlichaam dragen deze herinneringen in zich. Haar hoofd niet, dat heeft geen referentie bij dit verhaal. Door de intensiteit heen, blijft ze heel goed bij zichzelf… aanschouwt de emoties… laat ze er zijn… ademt er doorheen… en maakt zichzelf er hiermee van vrij…
Marianne is destijds, ten tijde van het oude Atlantis, uit de donkere en verborgen machtselite gestapt, maar onder de oppervlakte lopen koorden die haar nog steeds met hen verbinden en hebben ze nog steeds grip op haar. Dan krijg ik te zien dat haar kindje gedood is…, geofferd in een duister, satanisch ritueel… en ze heeft het zelf gedaan… het was de enige manier om hieruit te komen, anders had ze niet tot zichzelf kunnen ontwaken en hadden ze haar nooit laten gaan…
‘Satanisme’ krijg ik te horen, zien, voelen… ze maakte er deel van uit… ze kent de duistere macht en de kracht… ze weet hoe echt het is… daarom is ze er ook zo bang voor… Ook om haar eigen kracht te belichamen want ergens in haar wezen draagt ze herinnering met zich mee, waar ze blijkbaar toe in staat is… iets wat nu nauwelijks te bevatten is…
Het offeren van dit prachtige kind was voor haar de enige manier om zich aan deze duistere macht te ontworstelen en om eruit te komen. Want vlak voordat ze haar eigen kind doodde, keek hij haar aan en zijn blik, de blik in zijn ogen deed haar onmiddellijk en voorgoed tot zichzelf ontwaken. Zijn blik, de energie uit zijn ogen, brandde als het ware door alle mind-control heen en raakte haar rechtstreeks in haar Hart… Alle programmering die haar ertoe gebracht had dat ze blijkbaar in staat was haar eigen baby te offeren, loste op… Het verloor zijn verlammende greep op haar Hart… het programma dat draaide was als een trance… dat was het ook en het programma draaide gewoon door… het maakte dat ze haar eigen kind offerde… maar vanbinnen was ze nooit meer hetzelfde….
Nu, eonen later mogen we bij mij in de praktijk deze gruwelijke beelden aanschouwen en doorvoelen… De afschuw, de pijn, de schaamte, het onbegrip, de machteloosheid, de onmetelijk diepe schuld en het onmetelijk diepe verdriet… pfffffffff…
Terwijl we millimeter voor millimeter het veld verder blootleggen, voel ik de aanwezigheid van de duisternis om ons heenkomen. Ik voel dat ze voelen waar we mee bezig zijn. Ik voel dat ze proberen om grip te krijgen op de situatie door angst aan te jagen. Maar het krijgt daarvoor niet de ruimte… want in het weten dat duisternis uitsluitend niet gemanifesteerd Licht is, kan ik het in Liefde en in compassie aanschouwen. En voel ik, ze zijn bang. Ze zijn bang voor haar… Bang voor haar kennis, bang voor haar kracht, bang voor het bewustzijn dat ze kan brengen als ze zichzelf toe zou staan volledig in haar kracht te staan… zonder angst, schuld, spijt of schaamte…
De duisternis… ik voel het als donkere, grijpende klauwen om ons heen… om ons bang te maken zodat we stoppen. Ik deel dit met Marianne, wat ik voel en wat ik waarneem. Ze voelt het ook… duimendik kippenvel… alleen voel ik geen angst. Het enige wat ik doe, is vanuit Liefde aanschouwen wat zich aandient, in de wetenschap dat datgene wat zich hier roert, volledig onbewust is… In dit licht, in deze liefde en in dit liefdevolle aanschouwen trekt de duisternis zich net zo snel terug als dat hij verscheen… dat kan ook niet anders… in het Licht kan schaduw immers niet overleven…
May all Darkness turn to Light
~ unknown ~
We reizen verder, het voelt alsof het beeld compleet is voor nu en ik voel dat we terug mogen gaan naar dit moment. In mijn praktijk bevindt zich energetisch een octaëder, een dubbele piramide waar wij ons in bevonden, een holon van Licht. Dan is het alsof er een onzichtbaar gordijn opzij wordt geschoven, een afscheiding tussen dimensies en daarachter bevindt zich zo’n zelfde piramide, ook een octaëder, maar dan de donkere variant, gehuld in duisternis. Het moment dat we daar binnentreden, trekt de duisternis zich terug want nogmaals, duisternis lost op in het Licht… Je kunt geen duisternis creëren, duisternis is het ontbreken van Licht, het ontbreken van bewustzijn, het ontbreken van Liefde… Ik voel dat we vanuit de duisternis worden gadegeslagen… vervult van haat en boosheid wordt er naar ons gekeken… in afwachting van wat we komen doen. Verborgen ogen… ze laten zich niet zien…
Ik loop heel bewust de ruimte rond en kijk alles wat mij vanuit de duisternis aanschouwt, recht in de ogen aan. Ik sta in mijn Licht en in mijn kracht en kijk vanuit mijn Hart met de ogen van compassie. ‘Ik zie jou’, laat ik ze weten… ‘Ik zie jou… en het spijt me dat ik deze duisternis heb gecreëerd in mijn leven met jou daarin… ik ben dankbaar dat jij deze rol wilt spelen in mijn script, maar dat hoeft nu niet meer, dat is klaar… vergeef me dat ik jou, deze situatie gecreëerd heb… ik hou van je…’ Krachtige woorden van Liefde en vergeving in essentie afkomstig van de ho’oponopono, een oeroude Hawaïaanse healing methode…
Alles, alles, alles, kijk ik in alle rust aan. Volledig open, volledig aanwezig, volledig kwetsbaar. En hoewel ik voel hoe er vanuit die duisternis vooral in mijn rug, onzichtbare klauwen zich naar mij uitstrekken, voel ik ook heel duidelijk: ze kunnen me niets doen, want ik sta in mijn Licht…
De ruimte waar we ons in bevinden is een initiatieruimte. Een ruimte voor ceremonie en rituelen… een offer ruimte. In het midden bevindt zich een altaar en op en rond dit altaar als bevroren in de tijd het beeld dat we eerder zagen. Marianne in haar leven toen, gevangen in de daad van het offeren van haar kind. Het is bizar… en het is alleen in het aanschouwen van een dergelijk tafereel dat je erbij aanwezig kunt blijven. Het toestaan van alles wat zich in emoties aandient… daar doorheen ademen in de wetenschap dat dit niet van dit moment is, maar een ervaring, een herinnering, die je in je onderbewustzijn met je meedraagt… Ik voel dat de aanwezigheid van haar zoontje toen, een energie is die ze waarschijnlijk ook kent in haar leven nu. Nog voordat ik iets zeg, zegt ze, ‘Het is mijn kleinzoon…’. Ze zag dat haar kind van toen nu haar kleinzoon Sam is die haar vanaf zijn geboorte weigerde aan te kijken. ‘Het leek wel of hij doodsbang voor me was. Toen hij net een jaar was kwam hij op een dag op me aflopen, keek me recht in mijn ogen die precies zijn zoals die van mij en legde zijn hand op mijn hart. Vanaf dat tijd hebben we een hele intense band met elkaar en nu weet ik dat hij me op dat moment heeft vergeven.’ Pfffffffff…
Het beeld wat ik daar van haar te zien krijg, is leeg. Het is een leeg omhulsel waaruit haar bewustzijn zich volledig heeft teruggetrokken omdat het doorvoelen van en aanwezig zijn bij wat zich hier afspeelt, veel en veel te overweldigend is.
Alleen het idee al, dat je hiertoe in staat bent… dat je dit in je hebt, is meer dan voldoende om jezelf nooit meer toe te staan in je kracht te staan… want stel je voor dat… blijkbaar kun je dit doen… hoe is het mogelijk…
Haar bewustzijn, het deel dat dit voelde had zich diep teruggetrokken en was niet in staat om te aanwezig te blijven bij wat zich hier had voorgedaan…te heftig… Ik zie dat vaker in sessies, dit zijn verloren Zieledelen… delen van je Ziel, van jouw energie, die ergens vastzitten in tijd en ruimte, die niet naar het Licht zijn gegaan, maar tussen dimensies zijn blijven hangen in angst, verdriet of boosheid… delen die bij jou horen maar waarvan je niet over de energie kunt beschikken omdat ze ergens vast zitten in angst en overtuigingen… in afgescheidenheid… afgescheiden van de Bron, afgescheiden van Liefde. Totdat je je bewust wordt van deze delen en ze weer in je opneemt, zal jouw Ziel je altijd naar ze toe leiden (en de bijbehorende emoties) want het is uitsluitend in het aanschouwen van deze zielewonden dat dit kan helen en deze delen weer bij je terug kunnen komen. Dan kan de energie weer stromen en ben jij weer meer Heel… Want zonder dit deel en alle kennis en wijsheid verbonden met het bewust worden van dit deel, ben je nu eenmaal niet compleet…
Ik maakte contact met deze schil… het was alleen buitenkant… de programmering. In het aanschouwen daarvan en het weten dat dit hetgene was dat haar kind had geofferd, kon Marianne in het hier en nu zich ook weer verder openen naar dit diepe en donkere veld, naar deze duisternis… Ze begreep: dit is niet ‘ik’ die dit deed, dit is het programma waar ik in zat, mijn programmering dat zijn dodelijke programma draaide. En het was de blik van deze prachtige ziel die zich daar manifesteerde als haar kind die dwars door alle programmering heen brandde en haar op die manier eigenlijk haar vrijheid verschafte.
Vrijheid in verborgen gebondenheid want zolang dit veld verborgen bleef in de duisternis, in het onderbewuste, bedekt met intense emoties, kon het zijn ondermijnende energie van angst, schuld, spijt en schaamte blijven afgeven en ervoor zorgen dat Marianne in haar leven nu, niet werkelijk in haar kracht stond. … ‘iets wat heel, heel diep is weggestopt en dat mij tegenhoudt van het volledig openstellen en aanvaarden van wie ik ben.’ Deze on(der)bewuste banden toonden zich als onzichtbare handen, klauwen van energie om haar Hart en haar Sacrale chakra, het Centrum van Creatieve Kracht in de onderrug… Ze zagen eruit als bliksemschichten in de vorm van klauwachtige handen die via de achterkant het Hartchakra en het Sacrale chakra in een verlammende greep hielden… Af en toe samenknepen en dan een golf van angst onzekerheid en twijfel door haar lichaam, haar systeem stuurden… Juist op momenten dat ze in haar kracht stond…
Let your Light shine so brightly that others can see
their way out of the Dark
~ unknown ~
Terwijl we dit aanschouwden en ons hiervan bewust werden, werden deze verlammende krachten uit haar systeem verwijderd… eruit getrokken, ze losten op… daar maar ook in haar fysieke lichaam in het hier en nu… Pas na het verdwijnen van deze verlammende banden kon ik haar bewustzijn daar bereiken… Ik reisde vervolgens diep in haar lichaam op zoek naar waar ze was… haar bewustzijn dat zich ergens diep vanbinnen had teruggetrokken. Toen ik haar vond, had het even nodig voor ik haar kon benaderen, voor het voor haar veilig genoeg voelde. Je kunt je voorstellen als je zoiets hebt beleefd en weet waar bewustzijn toe in staat is, dan voelt alles onveilig…
Mijn intentie kon ze uitsluitend waarnemen met de zuiverheid van het Hart dat alle misleiding en onzuiverheid feilloos aanvoelt en herkent. Ik opende mijn Hart en mocht dichterbij komen en haar vasthouden… haar troosten in het troosteloze verdriet van het verlies van een kind… en hoe… door je eigen hand… niet te bevatten… op dat moment manifesteerde de Zwarte Madonna zich. De Madonna verbonden met de energie van Maria Magdalena los van alle geloof en religie. Ze kwam naar Marianne toe legde haar hand op haar wang en keek haar liefdevol aan… ‘Je hebt niets verkeerd gedaan’, zei ze… ‘er is niets werkelijk vernietigd of verwoest… Alles is in essentie nog aanwezig… je hebt alleen de juiste ogen nodig om dit te kunnen zien...’ En dan reikt ze Marianne haar kind aan… haar zoontje… volledig heel… volledig intact en vol leven… de baby kijkt haar opnieuw aan en brandt op die manier nu van binnenuit door alle resten van beperking en programmering die zich nog in haar systeem bevonden… en door het verdriet… het intens diepe verdriet en alle oordeel… alle schuld, alle angst, etc… Alles lost op en alles huilt ze uit nu ze eindelijk haar kind, dit prachtige kind weer kan omarmen…
Dan ziet ze ook beelden van alle andere kinderen die geofferd zijn… wat toen ook al aan haar knaagde… ze ziet hun Heelheid… en ze realiseert zich het prachtige offer dat deze Zielen hebben gebracht en huilt… om hun Heelheid… Later zegt Marianne ‘Dit is de reden waarom ik altijd voor zoveel kinderen hebt gezorgd en ook pleegkinderen heb genomen. Ik wilde compenseren om mijn schuldgevoel kwijt te raken.’ Allemaal voorkomend uit een ervaring in het verleden die zijn schaduw ver voor zich uitwierp tot in deze tijd…
‘Je hebt niets verkeerd gedaan,’ zegt de Madonna opnieuw… ‘je hebt je rol gewoon heel goed gespeeld en daarvoor ben ik dankbaar… Maar het is nu klaar… je hoeft dit niet langer te dragen, je mag je volledig vrijmaken van alle duisternis verbonden met dit veld en weer volledig in je Licht gaan staan… Je bent vergeven… Vergeef ook en vooral jezelf…’
Both Light and Shadow are the Dance of Love…
~ Rumi ~
Vanuit die diepe verbinding in liefde met haar zoontje en met zichzelf, zie ik haar in het veld daar weer opstaan. Ik zie dat ze teruggaat naar het moment vlak voordat ze haar kind offert en stopt. Haar kind oppakt, de ruimte rondkijkt. Ieder paar in de duisternis verborgen ogen aankijkt haar rug en schouders recht, de ruimte opvult met Licht en deze vervolgens volledig in haar Licht en in haar kracht verlaat… Dit zieledeel loopt naar Marianne toe in het hier en nu. Ze is vele malen groter dan Marianne zelf en ik nodig Marianne uit om even groot te groeien… de handen te pakken van dit deel van haar, dit deel te omarmen en hier volledig mee te versmelten… en alle kennis en wijsheid mee te nemen naar het hier en nu… zodat dit allemaal weer kan stromen… dit er allemaal weer mag zijn…
Aan het eind van de sessie voel ik meteen dat we hier zulk diepgaand healingwerk hebben verricht. Healingwerk dat zich via het bewustzijn van Marianne manifesteerde, maar wat veel en veel verder uitwerkt en uitreikt in het collectief. Healingwerk dat aantoont hoe je dat doet, het aanschouwen van je eigen duisternis en hoe die duisternis zich manifesteert in onze wereld… vanbinnen en van buiten. Het is uitsluitend in het binnengaan van de duisternis dat deze op kan lossen…
Hi lieve Germaine,
Zooooo zeg dat komt binnen! Heel heftig. Prachtig en ontroerend zoals je dat hebt beschreven. Zo mooi.
Ik ging weer even helemaal mee in die reis naar de duisternis. Inderdaad duimendik kippenvel!
Het gaat heel goed met me. Er is een enorme last van me afgenomen en mijn schuldgevoel is weg maar ook de boosheid en angst.
De pijn bij mijn hart is ook weg. Het voelde altijd of er een dolk instak. Zou me niet verbazen dat ik dat daar toen ook heb gedaan na mijn daad.
Ik ben heel dankbaar dat je me begeleid hebt in die duisternis en ik vertrouwde er volledig op dat het met jou kon.
Het zou prachtig zijn als meer vrouwen die weg durven gaan en zichzelf zo kunnen vergeven en daarna in hun kracht te staan want dat is wat tegenhoudt.
Heel veel liefs
Marianne
What you don’t face consciously, you suffer unconsciously… wat een waarheid…
In Licht en Liefde,
Germaine Domatilia
