I have crossed the horizon to find you…
I know your name…
They have stolen the heart from inside you…
But this does not define you…
This is not who you are…
You know who you are…
Who you truly are…
~ Moana ~
Onlangs daagde het Leven me weer eens op verschillende vlakken uit: mijn moeder, mijn dochters, vriendinnen… Verschillende mensen, verschillende situaties, verschillende voorvallen… Met je hoofd kun je er van alles van vinden… Oeverloos kun je erover praten: wat zich precies heeft voorgedaan… tot in detail… hoe verschrikkelijk onrechtvaardig het allemaal is… wie er eigenlijk gelijk heeft en wie niet… Uren kun je het erover hebben… ofwel: bla, bla, bla…
Gelukkig laat ik me inmiddels niet meer (lang) vangen door het verhaal en kan ik afstand nemen van wat zich manifesteert in mijn leven, van wat ik daarin gecreëerd heb… Het mooie van afstand nemen is, dat er dan ruimte ontstaat. Ruimte bijvoorbeeld om een patroon te herkennen: hej… het zijn allemaal vrouwen en ze raken me allemaal, ieder op zijn eigen manier, in verschillende situaties, maar wel allemaal in hetzelfde stuk: het niet respecteren van mijn grenzen, van mijn Zijn… Ofwel, een gevoel van verraad tot in het diepst van mijn Wezen… Nou… dat is nogal wat…
Makkelijk om dan in boosheid, verwijten en discussie te gaan, om wat er gebeurt te analyseren en te rationaliseren. Punt is dat dit zich afspeelt in je hoofd, in je ratio en daar ga je dit soort situaties sowieso niet oplossen… want je kunt nog zo goed begrijpen wat er is gebeurd, waarom iets gebeurd en wiens ‘schuld’ het al dan niet is, punt bij paaltje: daarmee verdwijnt de pijn die werd aangeraakt niet! Want dat is het… een pijn, de spreekwoordelijke zere plek waar de ander de vinger oplegt. Alleen wij zijn zo druk met direct reageren op de situatie en direct terugslaan, dat de wond zelf, de zere plek in al dat mentale geweld onopgemerkt blijft, iets waar we vaak volledig aan voorbij gaan…
Nu laat ik me al heel lang niet meer door het ego verleiden tot discussie en zoals gezegd, dat geeft ruimte… Ruimte om deze patronen te zien… en ruimte om ze ook te doorvoelen. Om de boosheid, de onrechtvaardigheid en de gekwetstheid er te laten zijn… in mezelf! Die volledig omarmen en doorvoelen en aanschouwen… Zoals gezegd niet altijd gemakkelijk, want wat er wordt aangeraakt zijn trauma’s die we (on)bewust met ons meedragen en die ervoor zorgen dat we (onbewust) op bepaalde vlakken of bij bepaalde personen, niet onszelf (kunnen) zijn. Ze zorgen ervoor dat we feitelijk verharden om onszelf en deze ‘wond’ te verdedigen en zo te beschermen. Niet onterecht, want zoals ik al schreef, er zit vaak een behoorlijke emotionele lading op.
Alleen nu is blijkbaar de tijd daar dat al dit soort trauma’s die we onbewust met ons meedragen vrij willen komen. Dat we onszelf daarvan vrij willen maken, dat het gezien en uitgezuiverd mag worden en dat deze stukken weer opgenomen mogen worden in liefde, zodat al die oude wonden kunnen helen, de energie weer kan stromen en we weer meer in onze kracht kunnen staan… weer meer liefde kunnen belichamen…
Want als je niets meer hoeft te verdedigen of te beschermen, durf je weer kwetsbaar en open te zijn en kun je verzachten… Kun je weer in contact komen met hart en je buik, daar waar dat diepe gevoel en die oorspronkelijke, oer-vrouwelijke kracht schuilt… overigens en met nadruk: niet alleen in vrouwen…
We kunnen niet om onze demonen heen, dan blijven ze zich manifesteren in steeds andere personen die dezelfde wond aanraken, net zolang tot je hem kunt zien. In plaats daarvan mogen we ze aankijken… al die donkere stukken die zich manifesteren in ons leven… onze schaduw… de donkere stukken… The Dark Feminine…
Maar dan… als je dit toestaat… als je dit volledig toelaat… dan stap je in één keer weer in de wereld van verwondering… in de wereld van Magie…
Want in het volledig doorvoelen van wat er gebeurde in relatie tot al deze ‘boze’ vrouwen die ik gemanifesteerd had, kwam het inzicht dat wat deze vrouwen mij lieten zien, een diepgeworteld gevoel van verraad was: gespiegeld in de buitenwereld als het verraden worden door vrouwen, door het heilige zusterschap. Een reflectie van wat mijn binnenwereld leefde als het verraad van mijn eigen diepste zelf door niemand anders dan mijzelf! In het ten diepste niet volledig erkennen en belichamen van mijn eigen vrouwelijke Kracht…
Het was mijn eigen verraad van mijn eigen Vrouwelijke Essentie, mijn eigen vergeten wie en wat ik in Essentie ben… Want, Ik Ben haar… Ik Ben het Heilige Vrouwelijke, The Sacred Feminine… net als jij… Deze vrouwen deden niets anders dan me daaraan her-inneren… pffff… de omgekeerde wereld… een heel, heel diep gevoeld dankjewel…
Meteen herinnerde ik me een scene uit de film Moana (Viana in Nederland) waar ik vreselijk om moest huilen toen ik hem in december in de bioscoop zag. In deze scene, ‘Know who you are…’ herinnert Moana ‘de demon’ aan wie ze is… wie ze werkelijk is.
Zo mooi en krachtig om te zien hoe het Vrouwelijke, haar woede en haar pijn afwerpt om eindelijk weer terug te keren in de zachte, krachtige en overvloedige schoonheid die ze werkelijk is… die Ik Ben…. die Jij Bent…
Op zaterdag 11 maart a.s. organiseer ik opnieuw de Workshop How to Embrace The Dark Feminine… Herken je je in bovenstaand verhaal, maar is jouw duisternis nog te donker om jouw demonen aan te kijken? In deze workshop help ik je daarbij en krijg je inzicht in de processen die zich voordoen in jouw leven, in jouw beschermingsmechanismen. En krijg je instrumenten aangereikt om hier op een andere manier mee om te gaan. Wil je dieper en verder, dan start op 25 maart a.s. opnieuw het intensieve traject Reconnecting to The Divine Feminine… waarin je het pad naar heelheid loopt. Zodat ook jij je ten diepste kunt gaan herinneren wie jij werkelijk bent…
Veel meer dan die Ziel die een lichaam bewoont, maar dat prachtige, zachte, krachtige, kwetsbare, gepassioneerde, sensuele en oneindig liefdevolle Wezen dat daaronder schuilt… Voorbij alle ‘goede manieren’, voorbij ‘wat hoort’, voorbij alle programmering, conditionering en mind-control… zodat jij weer contact kunt maken met je buik, met je hart en met die Godin die zich daar bevindt… Zodat jij je vol-ledig transparant in al jouw kracht en in al jouw zachtheid werkelijk her-innert: ‘Ja… dat Ben Ik…’
In Lak’ech – ‘Ik Ben Een Andere Jij’ ofwel ‘weerspiegeld in de ander herken je jezelf’
Germaine Domatilia
