Beauty is the doorway to Silence…
~ Peruquois ~
Gisteren vroeg mijn jongste dochter: ‘Maar mam…, zijn jullie nu wel of niet vrienden?’ Ze doelde daarmee op de verstandhouding met haar vader. Ter verduidelijking, haar vader en ik zijn al een aantal jaar uit elkaar. Op dat moment was het het makkelijkst om de twee huizen waar we één huis van hadden gemaakt, weer te scheiden in twee afzonderlijke woningen. Waarbij de kinderen hun eigen kamer konden behouden en min of meer zelf konden bepalen waar en bij wie ze wilden zijn. Los van de dagen die in het co-ouderschap waren afgesproken. Een ideale situatie. Helemaal voor de kinderen.
Zo min mogelijk gedoe, beide ouders dicht bij elkaar, niet hoeven verhuizen, niet heen en weer hoeven slepen met je spullen, geen torenhoge verhuiskosten, wat wil je nog meer…? Goed geregeld toch? Een vriendin van mij zei meteen al: ‘oh… dat is wel heel dichtbij… zo boven elkaar…’ Ik zag het probleem niet. Het ging toch om de kinderen? Dat een voor hen toch al moeilijke situatie, zo makkelijk mogelijk werd gemaakt…? Ervan uitgaande dat het belang van en het voordeel voor de kinderen zwaarder zouden wegen dan persoonlijke belangen…? Noem het naïef…
Inmiddels zijn we ruim 3 jaar verder en na een intense start, leek het allemaal in een rustig vaarwater terecht te zijn gekomen. We gingen – ondanks wat er was voorgevallen – schijnbaar vriendschappelijk met elkaar om, konden elkaar makkelijk zien en spreken en er was een schijn van harmonie. Een schijn… want de spreekwoordelijke olifant in de kamer, daar spraken we niet over. Ook niet toen die olifant werd ingeruild voor een andere olifant. Olifanten die beide niet getuigden van enig respect voor mijn persoon. Olifanten waar niet over werd gesproken en dus waren ze er niet toch…? Of toch wel…? En ik…? Omwille van de lieve vrede (ja, ja, daar issie weer!) ging ik ging mee in het spel…
Maar een essentieel onderdeel van een dergelijke manier van wonen is respect. Wederzijds respect. Wederzijds respect, samenwerken, communiceren en toch ook in enige mate rekening houden met elkaar. Niets extreems, maar gewoon, zoals je dat ook met een goede vriend of vriendin zou doen. Want ja, je bent ex-partners en ja, je woont erg dicht bij elkaar en ja, dan kunnen bepaalde zaken gevoelig liggen. Daar kun je als een olifant in een porseleinkast mee omgaan, je hebt tenslotte niets meer met elkaar, of je houdt rekening met elkaar en respecteert elkaar. Je gaat niet voor je gelijk, maar voor de relatie…
In mijn naïviteit was ik uitgegaan van het laatste. Of misschien was het wel wishfull thinking… je zit er per slot van rekening niet op te wachten om als alleenstaande moeder van drie tieners in een kwetsbaar beroep op zoek te gaan naar een ander huis, dat bij voorkeur ook nog over een praktijkruimte beschikt… En wat gebeurt er dan? Dan doet angst zijn intrede… ongezien… onbewust… een aloude valkuil stak opnieuw de kop op. In het accepteren van gedrag wat niet transparant was, niet respectvol en zeker niet bijdroeg aan de harmonie. Maar opnieuw omwille van de lieve vrede en omwille van de kinderen voorbijgaan aan je eigen waarheid… pffff… zal ik het ergens in dit leven ooit nog leren…?
Gelukkig leven we in een tijd waarin al dit soort onbewuste angsten en al dit soort onbewuste patronen die niet overeenstemmen met je Wezen, niet lang kunnen overleven en razendsnel en efficiënt aan het licht worden gebracht. Nee, niet bepaald zachtzinnig, mind you, maar op een manier die recht door mijn Ziel sneed en me raakte waar het me kan raken… mijn kinderen… Alles wat onder het mom van vriendschap was weggemoffeld, dat flinterdunne laagje glazuur van goed relateren en vertrouwen dat er was, alles wat ik in deze ‘vriendschap’ eigenlijk meer onderging en waar ik dus zelf absoluut niet authentiek was, maar me aanpaste en ontrouw was aan mezelf, alles waar ik dus zelf niet mijn waarheid sprak, mezelf niet serieus nam, dat alles kreeg ik ‘in my face’… Gespiegeld door het meest dierbare in mijn leven, mijn kinderen. Wat zij me spiegelden: ik die niet in het moment was. Ik die niet trouw was aan mezelf, ik die niet mijn waarheid sprak, ik die me respectloos liet behandelen en ik die toestond dat er over me heen werd gelopen… pfffff… enough… enough and no more…!
Om terug te komen op de vraag van mijn dochter waar dit schrijven mee begon of we nu wel of niet vrienden zijn, antwoordde ik gisteren, ‘Nou, mensen die ik tot mijn vrienden reken, doen dit soort dingen niet, dus nee, hij is niet mijn vriend’. Dit gesprek en mijn antwoord op haar vraag, bleven echter door mijn hoofd spoken… ‘Is dat wel zo?’, vroeg ik me af, ‘Is hij niet een vriend?’. Het is namelijk maar net weer vanuit welk perspectief je de situatie bekijkt.
Want als je je losmaakt van het drama en afstand neemt van ‘het verhaal’, dan zie je waar dit ‘on-vriend-elijke’ gedrag toe heeft geleid: schoon schip! Schoon schip in de relatie tot mijn dochters, daar duidelijkheid scheppen, mezelf uitspreken, zeggen waar ik voor sta en wat ik doe, niet meer mezelf wegcijferen of het gedrag van anderen vergoelijken. Omdat mijn mening en mijn kijk op deze werkelijkheid nou eenmaal een heel andere is dan de gangbare. Geen angst meer, niet meer verbergen, niet meer mezelf kleinmaken, maar duidelijkheid, dit ben ik, dit is waar ik voor sta, dit is mijn werkelijkheid. Jullie zijn inmiddels oud en wijs genoeg: voel en kies zelf maar wat als waarheid voelt en waar je wilt zijn.
Schoon schip in relatie tot mijn ex, niet meer meegaan in zijn verhalen, in zijn drama, niet meer luisteren en ‘ja en amen’ zeggen terwijl het me eigenlijk niet interesseert, niet meer mijn mening voor me houden omdat die tot onbegrip, discussie of zelfs ruzie zou kunnen leiden, niet meer aan mezelf voorbijgaan, uit angst om de ‘zogenaamde’ harmonie te verstoren, niet meer doen alsof die olifant er niet is, want die is er wel degelijk. Niet meer de schone schijn ophouden, me niet langer laten koeioneren en respectloos gedrag niet langer toestaan.
Met andere woorden, de situatie en alles wat daarin is voorgevallen heeft ertoe geleid dat ik nu duidelijk ben, mijn grenzen aangeef en bewaak en dat ik in mijn kracht ben gaan staan! Dat ik voor mezelf duidelijk weet wat ik wel en niet wil in deze relatie. Bovendien ben ik van de onbewuste, altijd op de achtergrond aanwezige en verlammende angst verlost om maar de lieve vrede te bewaren, om de harmonie maar te bewaken om maar niets te doen wat de ander wellicht ontrieft. Vanwege de kinderen of de zakelijke aspecten die er nog zijn tussen ons. De angst dat er maar geen ruzie komt, want oh, oh…
Met andere woorden: wat heb ik enorm veel geleerd van deze situatie! Wat zat er nog een hoop angst verborgen in de krochten van mijn bewustzijn… Wat ben ik blij dat ik me daar bewust van ben geworden! Wat ben ik blij dat ik daarmee de gelegenheid heb gekregen om deze angsten aan te kijken en op te ruimen! En wat heb ik daarvoor in de plaats gekregen: vrijheid! Enorm veel vrijheid! Vrij van de onbewuste beperking die ik in de relatie met mijn dochters en mijn ex-partner nog steeds voelde. Vrijheid en ruimte om nog meer mezelf te zijn, nog meer mijn eigenheid te belichamen…
En ja, als je het zo bekijkt, zijn die woorden waarmee ik begon dan nog wel waar? Dat mijn ex geen vriend is…? Het voelt eigenlijk alsof hij op zielsniveau mijn allergrootste vriend is. Door zich in zijn menszijn zo te gedragen dat mijn donkerste schaduwen zichtbaar worden… zodat ik nog dieper kan ontwaken tot mijn eigen essentie… Dat is toch eigenlijk een groots geschenk dat iemand je geeft?
Dus vandaag kom ik bij mijn jongste dochter terug op haar vraag en het antwoord dat ik daarop gaf. En leg ik haar uit dat hoewel het gedrag van haar vader ertoe leidt dat ik hem in menszijn niet een vriend kan noemen, ik me wel degelijk bewust ben van het enorme geschenk dat hij mij op zielsniveau geeft en dat hij daar wel degelijk een vriend is. Een hele goede zelfs! Dat wij ergens in tijd en ruimte hebben afgesproken om elkaar te helpen ontwaken, dat hij dat op deze manier doet en dat ik daar alleen maar ongelofelijk dankbaar voor ben. Dat hij zulke intense dingen doet, omdat dat blijkbaar de enige manier is waarop die donkere stukken in mij aangeraakt kunnen worden, zodat ik ze eindelijk kan zien. Want pas als ik ze kan zien, dan kan ik er wat aan doen en kan ik mezelf ervan vrijmaken. Anders niet, dan zitten ze daar en hebben ze onbewust hun toxische uitwerking op mijn leven en mijn gedrag. Met andere woorden: hij helpt mij in het verder vrijmaken van mij bewustzijn en in het verder in mijn kracht gaan staan. En hoe mooi is dat? Als je het vanuit dat andere perspectief bekijkt…
Dan verdwijnt het oordeel, de boosheid, de verontwaardiging. Dan ontstaat er inzicht. Inzicht, afstand en vooral vrijheid… ongelofelijk veel vrijheid… en kan je alleen maar zeggen tegen deze prachtige Ziel die ervoor gekozen heeft om deze rol te spelen in het script van mijn ervaring: ‘Dankjewel! Een diep dankbaar en welgemeend dankjewel dat jij invulling hebt willen geven aan deze donkere rol…’ Want laten we wel wezen, zijn dit niet eigenlijk de echte helden? Degenen die ons met hun gedrag triggeren in onze diepste pijn? Zodat we hem kunnen zien en ons ervan vrij kunnen maken?
Het is nogal makkelijk om te zeggen: ‘Tuurlijk ga ik naar de Aarde! Tuurlijk, ik help wel mensen om tot zichzelf ontwaken, ga ik heerlijk lichtwerker zijn, geweldig!’. Maar vraagt het eigenlijk niet veel meer moed om te zeggen, ‘Ok, ik speel die donkere rol wel? Ik ben wel de slechterik in jouw script, zodat jij weer dieper tot jezelf kunt ontwaken. Ik help je graag om dat te ervaren en daarom zal ik die dingen die wij verwerpelijk, pijnlijk bedrieglijk etc. noemen doen…’ pfff…Het mooie is dat wanneer je dit zo weer kunt zien, je je energetisch weer kunt verbinden. Je hoeft daarvoor in het menszijn absoluut geen ‘vrienden’ te zijn, maar diep in jou is er het Weten van de verbinding op Zielsniveau. Het Weten dat de ander uit hetzelfde Goddelijke Licht afkomstig is als jij, dat je de persoonlijkheid niet hoeft te omarmen, maar dat wel weer kunt met het Licht in de ander. En dus sluit je het niet meer buiten. Want daar waar ik hem buitensloot, was bijna ongemerkt de dualiteit mijn ervaring weer ingeslopen in het oordelen over, beschermen voor en buitensluiten van… En dan ontstaat er stagnatie. Stagnatie in het omarmen van een deel van het mannelijk, en nogmaals, de eenheid sluit nou eenmaal niets buiten, helemaal niets…
Kun je het mannelijke niet volledig omarmen buiten jezelf, dan kun je het ook niet volledig omarmen in jezelf (en vice versa) en kun je niet in je volledige man-ifestatiekracht staan. Want man-ifesteren is deel van de mannelijke essentie… En wat fijn dat er dan zo’n zuivere Ziel is om me daar bewust van te maken…
Het mooie is dat ik natuurlijk allang wist dat dit zo werkt, ik vertel het dagelijks aan cliënten in de praktijk. Om maar aan te tonen dat de lagen waar we in beland zijn, steeds dichter bij onze kern komen, steeds meer lading in zich dragen en steeds lastiger zijn om aan te kijken. Met andere woorden het vergt dus steeds meer en heftig ‘slecht gedrag’ van anderen – die meestal heel dichtbij staan – om hier naartoe te kunnen. De pijn die in essentie wordt aangeraakt, is zo diep en zo intens dat we er onbewust alles aan doen om hier zo ver mogelijk van weg te vluchten. En wegvluchten betekent in dit geval: mee in het verhaal, in het hoofd en in de ratio…
Pas in de bereidheid om alles aan te kijken, alles te onderzoeken wat wordt aangeraakt, daar de rust en de ruimte voor te creëren, kunnen we het prachtige geschenk ervan ontvangen… in mijn geval: vrijheid! En hoe ongelofelijk mooi is dat…? Dan voel je alleen nog maar dankbaarheid… dankbaarheid voor mijn ex, zijn gedrag en al zijn olifanten.
En vooral dankbaarheid voor mijn prachtige dochter en haar oprechte vraag… een vraag die me dieper deed kijken, dieper in het donkere mannelijke stuk om daar het Licht in te ontdekken, die parel… the Beauty in the Beast…
Voor jou lief kind, mijn lieve, lieve schat, weet ik dat het op dit moment en op deze leeftijd niet makkelijk is om je eigen Licht te ontdekken, te zien en daaraan vast te houden. In een wereld die jouw heldere en zuivere Licht niet herkent en zeker niet altijd spiegelt… Een wereld van verwarring, van onzuiverheid, onveiligheid en tegenstellingen… Twee werelden… Die van het hoofd en die van het hart… Welke is waar…?
Misschien dat het antwoord op jouw vraag, de beschrijving van mijn ervaring vanuit een ander perspectief, je inzicht geeft of een handvat biedt in hoe het hier werkt in deze realiteit. Dat alles niet is, wat het lijkt. Dat alles wat we buiten ons zien, uiteindelijk een reflectie is van wat er zich in ons innerlijk afspeelt.
En dat je zelf, jij en ik en ieder ander, in staat bent om jouw buitenwereld te veranderen. Niet door de buitenwereld, de omstandigheden te veranderen, maar door naar binnen te keren en je te openen naar wat daar wordt aangeraakt… zodat je het kunt zien, doorvoelen en omarmen… zodat het vrij kan worden… en zodat ook jij dat prachtige Licht en de Kracht kunt ontdekken, die verscholen liggen in de duisternis…
Het Licht en de Liefde die Jij in Essentie Bent… een groot Leraar in Onvoorwaardelijke Liefde…
I love you all the way to the Moon and all the way back again…
In liefde en heel veel dankbaarheid,
Germaine Domatilia
Vrijdag 13 oktober 2017
© Germaine Domatilia 2017. Please share respectfully with clear author credit and links to this page and website.
